เพลงของพ่อ (หนึ่งในรวมเรื่องสั้น สุดทางรัก)

“พ่อปิดเพลงเถอะ หนูไม่ชอบ แก่งคงแก่งคอยอะไรกัน”

ฉันร้องบอกพ่อด้วยความรู้สึกหงุดหงิด ทำหน้างอเป็นไข่มดแดง เมื่อได้ยินเสียงเพลงโบราณดังออกมาให้ได้ยิน ตั้งแต่เดินมาไม่ถึงประตูรั้วเสียด้วยซ้ำ

นักเรียนหญิงที่เหน็ดเหนื่อยจากการเรียนทั้งวันอย่างฉัน ต้องการพักสมอง ไม่ใช่มาถึงบ้าน ก็ได้ยินได้ฟังเสียงอันน่ารำคาญที่พ่อบอกว่ามันเป็นเพลง แต่ฟังยังไงก็ไม่เห็นมีความไพเราะเอาเสียเลย เสียงนักร้องก็โบราณบรรพกาลมาก เสียงเบสเสียงกลองก็ไม่หนักแน่นเร้าใจ มันไพเราะเพราะพริ้งตรงไหน ฉันอยากจะจับเข่าคุยกับพ่อให้ท่าน ‘ทันสมัย’ เสียบ้าง จะได้ดูมีคลาส มีรสนิยมดีขึ้น

พ่อที่นั่งฟังเพลงอยู่ในห้องนั่งเล่นหันมายิ้ม ท่าทางไม่รู้สึกรู้สมอะไรกับอารมณ์ของฉันเลย ท่านไม่ได้โต้ตอบ คงจะเกรงใจลูกสาวคนดีอย่างฉันบ้างละ เพราะท่านหันไปลดระดับความดังของเสียงเพลงลงจากเดิม เหลือเพียงแผ่ว ๆ พอได้ยิน นั่นทำให้ฉันหายหงุดหงิดลงบ้าง

“น่า...ลูกลองเปิดใจฟังดูดี ๆ สักครั้ง ลูกอาจชอบก็ได้นะ” พ่อบอกด้วยรอยยิ้ม

“โอ๊ย...ไม่เอาละพ่อ” ฉันรีบทำหน้าเบื่อหน่าย ส่ายหน้าไปมายืนยันคำพูดของตัวเอง เพลงแสนโบราณสุดเชยใครจะทนฟังได้

“หนูจะดูทีวีแล้วนะพ่อ” ฉันบอกขณะเก็บรองเท้าไว้ชั้นวาง เป็นการบอกใบ้ว่า พออาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จ พ่อต้องหลบให้ เวลาของฉันมาถึงแล้ว