หัวใจมาร

“ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องกลับเมืองไทย ฉันจะไม่เสี่ยงให้ลอเรนรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”

“รู้แล้วค่ะว่าคุณรักคุณลอเรนมาก เข้าใจแล้วว่าคุณไม่เคยรักฉันเลยแต่ช่วยเมตตาเด็ก ๆที่เป็นลูกของคุณด้วยเถอะ มิล่ายังเล็กมากยังไม่พร้อมจะเดินทางไกล ฉันขออยู่ต่ออีกสักหน่อยจนแกเริ่มหัดเดินได้ไหมคะ ฉันสาบานว่าจะไม่เพ่นพ่าน อยู่แต่ในบริเวณบ้านแบบเมื่อก่อนตอนท้องวาล”

วลาดเกือบจะใจอ่อนอีกครั้งเมื่อหยิบยกเรื่องลูกขึ้นมาเป็นเหตุผลแต่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังเรียกสติเสียก่อน มันเป็นสายเรียกเข้าของคนที่กลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง
ไม่กดรับสายจนได้ข้อความถามหาติดตามให้กลับบ้าน…อ่อนหวานออดอ้อนในแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน ตัดสินใจส่งเสียงสั่งให้รถรื้อถอนสานต่องานที่ทำอยู่

“ฮือ อย่ารื้อมันเลยในนั้นมีเตียงของลูก ของเล่นของวาล มีเสื้อผ้าแล้วก็อาหารเต็มตู้เย็นเลยนะ พังหมดแล้ว พังหมดแล้วค่ะ”

เนตรชนกหมดสิ้นหนทางคุกเข่าลงอ้อนวอนแหงนหน้าขึ้นขอความเมตตาใบหน้าและลำคอเปียกชื้นไปด้วยน้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่ขาดสาย…
หัวใจแหลกสลายไม่ต่างจากบ้านที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตพังทลายลงต่อหน้า ส่งเสียงสะอื้นด่าทอเมื่อเห็นว่าคนใจดำยังคงยืนนิ่งเฉยไม่ได้รับฟังแต่อย่างใด…

“คุณมันเลว ยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า ทำไมทำกับลูกเหมือนหมูเหมือนหมา สำนึกความเป็นพ่อหรือแม้แต่เป็นคนไม่มีเหลืออยู่เลยหรือไง คุณรวยล้นฟ้า มีทุกสิ่งทุกอย่างแต่ฉันขอแค่บ้านหลังนี้หลังเดียวไม่ได้หรือยังไง ทำลายบ้านของลูกได้ยังไง”

“ฉันยังเลวได้มากกว่าที่เธอจะคาดถึงอีก ถ้ายังไม่รีบกลับประเทศไปซะก่อนย่าของฉันจะมาถึง”

--
ฝากวลาดิเมียร์ & เนตรชนกด้วยนะคะ