รอยแค้นแสนหวาน

คำโปรย

แสงเหนือ..ได้ยินพ่อพูดถึงเรื่องอดีต ว่าวัลลภเป็นเพื่อนรักที่เลวมาก ทั้งข่มขืนและลักพาตัวแม่ของเขาไป ซึ่งเขาให้สัญญากับตัวเองว่า เมื่อเขาโตขึ้นเขาจะแก้แค้นแทนพ่อเอง..
…แพรพรรณและแพรพายจึงตกเป็นเหยื่อความแค้นของเขา…
แพรพาย..เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของวัลลภ และเป็นเป้าหมายของแสงเหนือ
เธอถูกเขาทำร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ปริปากบ่น แต่สิ่งที่เขาทำกับครอบครัวและพี่สาวของเธอ คือสิ่งที่เกินกว่าที่เธอจะให้อภัยได้
“เรื่องในวันนี้อย่าบอกใครเด็ดขาดและอย่าถามหาความรับผิดชอบใดๆจากพี่ เพราะมันแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพราะเธอร่านเอง พี่ก็แค่ช่วยดับความร่านให้เธอเท่านั้น จำไว้ด้วยนะแพรพาย”
คำพูดของเขาทำให้เธอรู้สึกหน้าชา เสียใจมากที่เสียสาวในวันเกิดครบสิบห้าปีของเธอ แม้จะเป็นการเสียสาวให้คนที่เธอรักก็ตาม..
“พายยอมรับว่าพายรักยังรักพี่เหนือ แต่สิ่งที่พี่เขาทำกับพี่พรรณและครอบครัวเรา มันยากเกินกว่าที่พายจะให้อภัยได้ค่ะแม่”
เธอบอกแม่
“ถ้ายังรักก็ให้โอกาสพี่เขาได้พิสูจน์ตัวเองสิลูก” อรอุมาพูดปลอบขวัญลูกสาวคนเล็ก
“พายก็ให้อภัยให้โอกาสเหนือได้แล้วนะ เขายอมตายแทนพายได้ นั่นแสดงว่าเขารักพายจริง และเรื่องราวร้ายๆต่างๆที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็นอดีตไปแล้ว และมันคงมาจากเวรกรรมแต่เก่าก่อน พายควรอยู่กับปัจจุบันอย่างมีความสุขสิ” แพรพายตอบแม่เสียงสั่นเครือ
.......................................................................

เนื้อหาเล็กน้อยข้างใน..

“พี่ช่วย”
“ไม่ต้องค่ะ พายทำเองได้” แพรพายไม่ยอมให้เขาช่วย จึงดึงเหล็กประกอบเต้นท์คืนมาถือไว้
“ทำไม่เป็นแล้วยังจะอวดเก่งอีกนะ” แสงเหนือพูดเสียงแข็งใส่น้องทำให้แพรพายปล่อยทุกอย่างให้เขาประกอบเต็นท์คนเดียว
เป็นเพราะไม่อยากนั่งให้เขามอง และเธอก็ไม่อยากสบตาของเขาด้วย เธอจึงเอ่ยขึ้นว่า
“พายขอตัวนะคะ”
“เธอจะไปไหน” แสงเหนือหยุดทุกอย่าง แล้วรีบไปยืนดักหน้าน้อง
“หลีก พายจะไปหาฌอห์ณ” แพรพายเดินเบียงข้างหนีเขา
“พี่ไม่ให้เธอไป ถ้าเธอจะไปไหน เธอต้องไปกลับพี่” แสงเหนือจับข้อมือเล็กฉุดให้เธอเข้ามายืนชิดหน้าอกแกร่ง
“ปล่อยค่ะอาจารย์”
เสียงเย็นชาหมางเมิน ทำให้แสงเหนือทนไม่ได้ ที่น้องน้อยจะโบยบินไปจากเขา
“พี่ไม่ปล่อย” แสงเหนือไม่ได้พูดเปล่า เขาอุ้มเธอจนเท้าลอยเหนือพื้นพาไปยืนคุยกันในที่ลับตาผู้คน
“ปล่อยนะ” แพรพายขัดขืน
“นี่พาย จะคุยดีๆกับพี่ได้ไหม” แสงเหนือปล่อยให้เธอเป็นอิสระในอ้อมแขน
“ขอโทษนะคะอาจารย์แสงเหนือ ฉันไม่เคยมีพี่ชาย เพราะฉันมีแต่พี่สาว พี่พรรณเท่านั้นที่เป็นพี่ของฉันเพียงคนเดียว” แพรพายพูดพร้อมทั้งผลักเขาให้ออกห่าง
คำพูดของน้องช่างเหมือนหมัดหนักๆเสยเขาปลายคาง ทำให้เขาน็อกอยู่ตรงนั้น
“หึ! ใครว่าพี่เป็นพี่เธอ แต่พี่เป็นผะ..” แสงเหนือยิ้มมุมปากกัดฟันพูดจนน้ำลายกระเด็ด แต่ก็ไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคว่า ‘แต่พี่เป็นผัวเธอ’ แสงเหนือก็ต้องหยุดพูด..
“ปล่อยแฟนผมด้วยครับอาจารย์แสงเหนือ” ฌอห์ณทำเสียงใหญ่ เดินอาดๆเข้าไป แล้วจับมือเพื่อนฉุดอย่างแรงให้เพื่อนเข้ามายืนข้างหลัง
“มึงเสือกอะไร” แสงเหนือพยายามระงับอารมณ์โกรธ ยกมือชี้หน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง
“ผมจะเสือกถ้าอาจารย์ยังวุ่นวายกับแฟนผม” ฌอห์ณถึงจะกลัว แต่เขาก็ทำหน้าขึงขังใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ที่มีศักดิ์เป็นอาจารย์
“มึงก็แค่แฟน แต่กูเป็นผะ..” แสงเหนือไม่ทันได้พูดว่า ‘แต่ก็เป็นผัว’ หน้าเขาก็หัน เมื่อฝ่ามือของแพรพายกระทบลงบนข้างแก้มของเขาเสียงดัง
เพี๊ยะ!..
“อย่าแม้แต่คิดว่าพี่เป็นอะไรกับพาย” แพรพายสั่นเหมือนมือข้างที่ตบหน้าเขาสั่นระริก
“นี่เธอตบหน้าพี่เหรอแพรพาย” แสงเหนือหน้าแดงก่ำเมื่อน้องตบหน้า
“ถ้าพี่มาตอแยพายอีกพายจะฆ่าพี่ จบกัน ต่อไปนี้พี่กับพายไม่เคยรู้จักกัน พายจะไม่ยอมทำตามพี่อีกต่อไปแล้ว” แพรพายแค้นใจมากจึงกัดฟันพูดใส่หน้าเขา...

.........................................................
โหลดทดลองอ่านก่อนซื้อนะครับ ฝากผลงานอีกเรื่องของนักเขียนโนเนม นามว่า "หนอนไม้" ไว้ในอ้อมใจของนักอ่านด้วยนะครับ