ซาตานอ้อนรัก (นิยายสั้น อยู่ในซีรี่ย์รัก ที่สุดในดวงใจ)

ธีรภัทร์ขับรถตามรถของเจนยุทธ์มาห่าง ๆ เขาอยากจะรู้ว่า เป้าหมายต่อไปที่ชายหนุ่มคนนั้นจะพาเธอไปคือที่ไหน แต่ในใจเขาก็เฝ้าภาวนาว่าขออย่าให้มันเป็นความจริง
หากเปรียบเหมือนตัวเขา มีสาวสวยอยู่เคียงข้าง ในยามค่ำคืนแบบนี้ สถานที่ต่อไปที่เขาจะพาเธอไปต่อคงหนีไม่พ้นบ้านพักที่เงียบ ไม่มีผู้คนรบกวน หรือไม่ก็คอนโคส่วนตัวสักแห่ง
เขาระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อสิ่งที่เขากลัวกำลังจะเกิดขึ้นเมื่อเจนยุทธ์เลี้ยวรถเข้าไปในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง พร้อมกับประคองร่างบางระหงของเธอลงจากรถในสภาพที่เหมือนจะเมา
ธีรภัทร์ไม่รอช้าเขาขับรถตีคู่พร้อมกับเปิดประตูออกไปอย่างรวดเร็วแล้วก้าวตรงไปหาเจนยุทธ์ชายหนุ่มรุ่นน้องที่มีความสูงไล่เลี่ยกับเขา แต่พอเขาเดินมาหยุดอยู่ใกล้ กลับข่มร่างของเจนยุทธ์ให้ดูเล็กบางลงไปอย่างถนัดตา
“ริน..”
เขาร้องเรียกเธอพร้อมกับรวบข้อมือบางของเธอไว้แน่น ในขณะที่เจนยุทธ์มองหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์
“ช่วยส่งคืนคู่หมั้นให้ผมด้วยครับ..”
เขาบอกกับเจนยุทธ์ด้วยน้ำเสียงทุ้มที่นุ่มนวลอย่างน่าฟัง ในขณะที่เจนยุทธ์หัวเราะร่าออกมา พร้อมกับกระชับอ้อมแขนกอดร่างบางอรชรที่สะลึมสะลือเหมือนคนเมายาเอาไว้แนบแน่น
“แต่เธอคือหญิงของผม เธอเต็มใจมากับผมนะครับ..”
“เธอคือคู่หมั้นของผมครับ เรากำลังจะแต่งงานกันในกลางเดือนหน้า..”
เขารั้งข้อมือของเธอฉุดให้ร่างบางเซมาหาอกกว้างของเขาในขณะที่เจนยุทธ์ทำท่าจะก้าวมาแย่งเธอกลับคืน
“ถ้าไม่อยากตกเป็นผู้ต้องหา มียาเสพติดไว้ในครอบครอง กรุณาถอยห่างออกไป..”
คำพูดของเขาทำให้เจนยุทธ์ต้องขบฟันแน่น เพราะเขามียาจริง ๆ และได้ใช้ยาชนิดนั้นกับเธอ หญิงสาวที่เขาต้องการจะเชยชมเธอในค่ำคืนนี้ หลังจากที่รู้ว่าเธอเฝ้ารักเฝ้ารอคอยเขา
“ก็ได้ อยากได้นักหรือ เอาไปเลย ก็แค่เศษหญ้าริมทาง มีค่าคู่ควรแค่รองรับเศษดินที่ติดรองเท้าของคนสัญจร คุณคงเป็นอีกคนหนึ่งที่มีเศษดินติดรองเท้าแล้วต้องการเอาดินออกจากรองเท้าด้วยหญ้าเน่า ๆ กอนี้..”
เพียงคำคำพูดสุดท้ายผ่านริมฝีปากของเจนยุทธ์ออกมา กำปั้นหนัก ๆ ของธีรภัทร์ก็เสยกลับเข้าไปในปากของเขาอย่างหนักหน่วงจนเลือดไหลกลบ
“โอ๊ะ!แก..”
เจนยุทธ์ยกมือแตะที่ปากของตัวเองพร้อมกับตวัดสายตาหันมามองหน้าเข้มของเขา ผู้ชายร่างสูงใหญ่กำยำดูแข็งแรง ดวงตาคมกล้าเจิดจรัสอย่างทรงอำนาจดูเรืองรองวาวระยับ
“แน่ใจหรือว่า ได้ผ่านการศึกษามาอย่างดี คำพูดที่กลั่นออกมาจากใจ แสดงออกถึงความทารุณของชาติกำเนิดที่ต่ำต้อย ไม่น่าเชื่อว่าจะมีกำพืดดี หรือเป็นแค่เปลือกที่ต้องการปกปิด เพราะแท้จริง..เป็นได้แค่เศษสิ่งปฏิกูลที่ไม่มีใครต้องการกันแน่..”
ธีรภัทร์พูดจบก็รวบร่างบางดันเข้าไปในรถของเขาแล้วขับจากไปท่ามกลางสายตาของเจนยุทธ์ที่ทั้งเคียดแค้นและชิงชังระคนอับอายเป็นอย่างมาก
หากผู้ชายอย่างธีรภัทร์หยาบคายสักหน่อย เขาเองคงไม่รีรอที่จะปรี่เข้าทำร้ายไม่ว่าด้วยวิธีการไหน หากแต่ธีรภัทร์คนนี้กลับสุภาพและใจเย็นอย่างมาก จึงทำให้เขาจำต้องเงียบ
“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าแกเป็นใคร..”
เจนยุทธ์ยกมือซับเลือดที่ปากของเขาก่อนจะกดโทรศัพท์สอบถามถึงเจ้าของหมายเลขทะเบียนรถคันหรูที่ธีรภัทร์ขับมาแย่งเหยื่ออันโอชะของเขาไปต่อหน้าต่อตา

ธีรภัทร์ขับรถพาเธออกมาจากคอนโดหรูของเจนยุทธ์แล้วก็ลัดเลาะมาเรื่อย ใจหนึ่งเขาก็โกรธที่เธอทำตัวแบบนี้ แต่คิดไปอีกทีเพราะเธอถูกวางยา แต่ถ้าเธอไม่ยอมออกมากับเจนยุทธ์ มีหรือที่เธอจะถูกวางยาได้
เขาระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ครั้นจะพาเธอกลับไปส่งบ้าน ก็คงวุ่นวายแน่หากพ่อกับแม่ของเธอสอบถามว่าเกิดอะไรขึ้น ดีไม่ดีเธออาจะถูกตำหนิอย่างรุนแรง
“จะพาไปไหนดีนะ..”
เขาตัดสินใจขับรถพาเธอมุ่งไปยังบ้านสวนของเขา ซึ่งแต่เดิมเคยเป็นบ้านของคุณปู่ของเขาเอง ในสมัยเด็ก เขายังเคยได้อยู่ที่นี่แล้วรักที่นี่มาก แล้วพอมีเวลาว่างเขาก็มักจะหลบมาพักผ่อนที่นี่เสมอ
สายตาคมโลมไล้เครื่องหน้าที่เนียนกริบของเธอ หากเขาไปช้าอีกนิด ความหอมหวานของเธอคงถูกเชยชมจนเต็มอิ่ม เขากวาดสายตาโลมไล้เรือนกายงามละเมียดที่เปลือยเปล่าของเธอ
“อยากรู้นักว่า ถ้าคุณตื่นขึ้นมาแล้วเห็นสภาพของตัวเอง จะคิดยังไง..”
เขาจงใจจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอออกจนหมด ด้วยเหตุผลเพียงอยากจะสั่งสอนเธอให้รู้จักคิด ให้รู้จักวางตัวแล้วรู้สึกสงวนท่าที แต่ว่าความสวยหวานของเธอประกอบกับกลิ่นกายที่หอมจรุง ผิวเนื้อที่เนียนนุ่มอ่อนละมุน มันกลับหัวใจของเขาไหวหวั่นและร้อนรุ่มเพียงแค่ได้มองเห็นได้อยู่ใกล้
เขาลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างบางของเธอแล้วเดินห่างออกไป เขาหยุดยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยหัวใจให้ร่องลอยโดยไม่คิดจะเหลียวกลับมาหาเธออีก

ศิขรินธารรู้สึกตัวตื่นในตอนสายของวันถัดมา เธอมองไปรอบตัวด้วยความงุนงง แล้วยิ่งแปลกใจมากเมื่อมองไปเห็นร่างสูงใหญ่ของธีรภัทร์ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง เธอลุกขึ้นหมายจะถามเขาว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้นก็ต้องใจหาย เมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า ไม่มีอะไรปกปิดแม้แต่ชิ้นเดียว
“อะไรกันนี่!..”
เธอมองทางด้านหลังของเขาด้วยความชิงชัง
“คุณทำอะไรฉัน..”
ธีรภัทร์หันกลับมามองหน้าเธอ เขารู้สึกปวดใจกับหยาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ กับสายตาที่เธอจ้องมองเขา
“ที่เสียใจ เพราะตื่นขึ้นมาแล้วได้พบผม หรือเสียใจที่ต้องอยู่ในสภาพนี้ โดยที่คุณไม่มีส่วนร่วมในค่ำคืนที่ผ่านมา..”
“เลวที่สุด คุณทำแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อคุณก็รู้ว่าฉันเกลียดคุณ การที่คุณทำแบบนี้ ฉันยิ่งเกลียดคุณมากขึ้น รู้ไว้ด้วย..ฉันเกลียดคุณขยะแขยงคุณ..”
เขาขบกรามแน่น เมื่อเดินมาหาเธอที่เตียงกว้าง
“ถ้าหาคุณตื่นมาแล้วพบว่า ผู้ชายที่อยู่ในห้องนี้ เป็นนายเจนยุทธ์ คุณคงจะดีใจมากใช่ไหม..”
เขายิ้มพราย
“เสียใจด้วยนะ ที่ไม่ใช่เขา..แต่อย่างว่าแหละ..”
เขายกมือกอดอกกวาดสายตามองดูสภาพของเธอ ที่รีบขยุ้มผ้าห่มคลุมร่างแล้วเมินหน้าไปอีกทาง
“ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายอันเป็นที่รัก เปรียบเหมือนกอหญ้าแห้งริมทาง มีคุณสมบัติเพียงแค่เป็นที่รองรับเศษดินจากรองเท้าของคนที่สัญจร ไฉนเลยเขาจะใส่ใจนัก ในเมื่อเศษดินที่ติดรองเท้าของเขาถูกเขี่ยออกไปด้วยกอหญ้าแห้งกอนี้..”
เขายิ้มให้เธอ
“ยังกล้าคิดว่าตัวเองมีค่าอยู่อีกหรือ..”
“หมายความว่าไง..”