สายสัมพันธ์แห่งหัวใจ (หนึ่งในรวมเรื่องสั้น สุดทางรัก)

ในที่สุดเราก็ยืนเคียงคู่กันจนได้ พากันเกาะราวสะพาน มองสายน้ำไหลเอื่อย ปล่อยให้ร่างกายและความรู้สึกสัมผัสสายลมเย็นของยามราตรีอย่างสนิทใจ

“ตอบได้หรือยังครับ ว่ามีอะไรอยู่ในมือ” เสียงของเขาปลุกให้ฉันตื่นจากภวังค์ ฉันมองดูมือตัวเองที่ยื่นออกไปเหนือราวสะพานมองหน้าเขา อย่างจะหาร่องรอยเลศนัยแต่ก็ไม่พบ

“ไม่มีอะไรนี่คะ” ฉันแบมือออกโบกไปมาหลายครั้ง เป็นการยืนยันคำตอบ

“มีสิครับ”

“อะไรคะ”

"นั่นล่ะความรัก” เขาเปรยออกมา พูดกับตัวเองมากกว่าจะตอบจริงจัง สายตามองลงไปยังสายน้ำข้างล่าง
“ยิ่งคุณพยายามดึงรั้งบีบคว้าเอาไว้ สุดท้ายจะเหลือความว่างเปล่าเพราะมันจะหนีคุณไป แต่ถ้าคุณปล่อยวางตามธรรมชาติ สายลมความรักจะพัดผ่านไหลวนเวียนอยู่รอบตัวคุณให้เย็นสบายคลายอารมณ์ ความรักถ้าเป็นของเรายังไงก็เป็นของเรา”

“พูดแบบนักปรัชญา พูดเหมือนเข้าใจความรักดีพอนะคะ” ฉันถามอย่างหยั่งเชิงกึ่งเหน็บแนม