สายฝนพรำ วันสุดท้าย (หนึ่งในรวมเรื่องสั้น สุดทางรัก)

หลังจากบทสนทนาในค่ำคืนแรก ความรักเริ่มนำไปสู่การสื่อสารทางโทรศัพท์ในวันต่อไป การนัดหมายกันในมื้ออาหาร นั่งชมภาพยนตร์ ฟังเพลง เต้นรำคู่กัน ทั้งจังหวะสนุกสนานและท่วงทำนองอ่อนหวาน เสียงดนตรีเหวี่ยงเธอและเขาไปกับท่วงทำนองแห่งบทเพลง รวมไปถึงการนั่งคุยกันในรถยนต์ส่วนตัว ท่องไปบนท้องถนนในยามดึก มันก็เป็นเรื่องปกติ แต่ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป

“ฝน...เธอไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” เสียงปลายสายโทรศัพท์ถามย้ำอย่างเป็นห่วง ทำให้หญิงสาวตื่นจากภาพฝัน

“ไม่เปลี่ยนใจหรอกก้อย ขอบใจนะที่เป็นห่วง” สายฝนพยายามรักษาระดับของเสียงให้เริงรื่น เข้าใจถึงความห่วงใยของเพื่อนรัก

“ระวังตัวบ้างก็ดีอย่าใช้เกินขนาด ได้ผลยังไงบอกให้ก้อยรู้บ้างนะจ๊ะ” เสียงเพื่อนรักกำชับอย่างหวังดี สายฝนรับคำแล้วหันไปมองช่อดอกไม้ช่องามที่ถืออยู่ในมือ