โหยตัณหา (หนังสือเสียง)

“เป็นอะไร หน้ามืดเหรอ” เขาตีหน้าเครียดถามไถ่ เก็บซ่อนอาการขำขันด้วยความเอ็นดูเอาไว้มิดชิด

เธออายจนต้องยกมือปิดหน้า ซ้ำยังบิดตัวซุกหลบกับอกแกร่งเพราะกลัวจะตก “คุ ๆ ๆ ๆ คุณ..คุณไคปล่อยครีมลงเถอะค่ะ”

“ไม่ปล่อย”

“ทำไมล่ะคะ”

“ก็ไม่อยากปล่อย ตั้งแต่แต่งงานกันมาเรายังไม่เคยทำตัวเป็นสามีภรรยากันเลย ผมก็อยากอุ้มภรรยาดูบ้างไม่ได้เหรอ”

“ได้ค่ะ แต่ไม่ใช่เวลานี้ ตอนนี้คุณไคไม่สบายอยู่นะคะ ปล่อยครีมลงก่อนดีกว่าค่ะ อุ้มของหนักมาก ๆ เดี๋ยวยิ่งปวดหัวนะคะ”

เธอแก้ตัวบ้าบออะไรของเธอเนี่ย ทำไมยิ่งฟังยิ่งน่ารักน่าฟัด พาให้หมั่นเขี้ยวนัก “ถ้าผมปล่อย คุณก็จะทิ้งผมไปหาคุณพ่อใช่ไหม”

“ไม่ทิ้งค่ะ ครีมโทรไปบอกพ่อแล้วว่าจะอยู่ดูแลคุณไค”

“จริงเหรอ”

“ค่ะ”

คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มกว้างอย่างมีความสุข แต่รอยยิ้มที่เพิ่งเบ่งบานก็หุบฉับลง เมื่อได้ยินโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น