ถนอมฤกษ์ (ตอนพิเศษ)

///ตอนพิเศษแทนคำขอบคุณทุกท่านที่เอ็นดูหลานคุณย่าถนอมค่า///



“คูมป้อต๋ะ... คูมป้อต๋า...” ถนอมฤกษ์กางแขนรับลูกสาววัยสามขวบที่โผเข้ามาหา เด็กหญิงสาวมชุดเดรสสีฟ้าลายดอกไม้ ผมถูกถักเปียสองข้างมีโบว์ลายเดียวกับชุดติดเอาไว้ดูน่ารักสมชื่อเลยทีเดียว
“อย่าวิ่งสิคะ” ชายหนุ่มอุ้มลูกสาวให้นั่งตักตน
“น้อนย้อนจัยค่า”
“ร้อนอะไรนะคะลูก” คนเป็นพ่อทวนถามพร้อมกับกลั้นยิ้มเมื่อเห็นหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของลูกสาว
“ย้อนจัยค่า”
“อ้อ ที่วิ่งมาเพราะร้อนใจไม่ใช่ใจร้อนใช่ไหมคะ”
“ค่า”
“น่ารักร้อนใจเรื่องอะไรเหรอคะ”
“ควมยักคืออาไยคะ”
“น่ารักถามพ่อว่า... ความรักคืออะไรเหรอคะ” คนเป็นพ่อเลิกคิ้ว ดูท่าจะไปได้ยินใครพูดอะไรมาอีกแล้ว แม่หนูจำมัยของเขาจึงรีบวิ่งมาถาม
“ค่า ความยักคืออาไยคะ” เด็กน้อยเอียงหน้ารอฟังคำตอบ
“ก็เหมือนที่พ่อกับน่ารักรักกันไงคะ”
“คูมป้อยักน่ายักเหยอคะ”
“ค่ะ แล้วน่ารักล่ะรักพ่อไหมคะ”
“ยักค่า แต่ว่า...” หนูน้อยทำหน้าครุ่นคิด
“แต่อะไรคะ”
“ควมยักม่ายควรมีฉามโคนเหยอต๊ะ”
ถนอมฤกษ์มองไปรอบกายแล้วเลิกคิ้ว ตอนนี้เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงศาลาซึ่งมีต้นหิรัญญิการ์เลื้อยพันอยู่ด้านหลังบ้านซึ่งเป็นมุมที่เงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อน น่ารักมีพี่เลี้ยงชื่อว่าสวยคอยตามดูห่างๆ และตอนนี้สวยกำลังส่งยิ้มแหยให้เขา
“ถ้ามีฉามโคนก้อจาทาเลาะกันเลยใจ่มั้ยต๊ะ”