ทวงใจท่านประธาน (คีริน+กานพลู)

เพราะการตายของพ่อทำให้เขาได้กลับมาเจอเธอคนนั้นที่หายสาบสูญไปอีกครั้ง แต่การกลับมาครั้งนี้ก็ทำให้เขาได้ค้นพบความจริงซ่อนอยู่เบื้องหลังอีกมากมายที่คาดไม่ถึง….

“สวัสดีค่ะ ฉันกานต์ธิดา วรรณเรศ มาสัมภาษณ์งานค่ะ”

“พี่ พี่คีริน….” ไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือพี่คีริน ใครจะไปนึกว่าวันหนึ่งเธอจะได้เจอกับเขาอีก….แถมยังเป็นผู้ชายที่เธอเคยสารภาพรักเสียด้วย กานพลูไม่อาจบรรยายความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในขณะนี้ถูก

“สวัสดีครับคุณกานต์ธิดา” คีรินเอ่ยเรียกชื่อจริงของเธอพร้อมกับท่าทีเย็นชาเหมือนเดิมตั้งแต่หกปีก่อนจนถึงตอนนี้ไม่มีผิดเพี้ยน

“คุณกานต์ธิดา วรรณเรศ” เขาทวนชื่อกับนามสกุลของเธอเสียเต็มยศ

“ค่ะ” กานพลูได้แต่พยักหน้า

“เชิญนั่งครับ”

คีรีนผายมือให้เธอ กานพลูจึงได้แต่นั่งลงเงียบๆ จากท่าทีและประโยคต่างๆ ที่คุยด้วยนั้นทำให้กานพลูเริ่มเข้าใจความจริงว่าตอนนี้เขาไม่ใช่แค่พี่คีรินรุ่นพี่ที่เคยไปเที่ยวด้วยกันในกลุ่มอีกแล้ว ตอนนี้เขาเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่โต ดังนั้นเธอจึงไม่ควรไปตีสนิทกับคนระดับเขาอีกต่อไป

“ผมนั่งอ่านประวัติของคุณแล้ว คุณเพิ่งเรียนจบมา?” คีรินถาม

“ค่ะ” กานพลูพยักหน้า นี่คงเป็นการเริ่มสัมภาษณ์ของเขาแล้วสินะ

“แต่อายุของคุณในตอนนี้กับปีที่จบการศึกษา….”

“คุณหยุดเรียนไปสองปี?” หลังจากลาออกไปกานพลูก็หยุดเรียนไปสองปีเลยงั้นหรอ?

“ค่ะ” กานพลูได้แต่พยักหน้า

“ทำไมครับ ผมขอเหตุผลหน่อย?” ความจริงเขาแค่อยากรู้ว่าเธอไปไหน

“เหตุผลส่วนตัว ฉันขอไม่ตอบคำถามนี้นะคะ” แต่ทว่ากานพลูกลับปฏิเสธที่จะตอบ

“คุณรู้รึเปล่าว่าลักษณะการตอบคำตอบของคุณมันมีผลต่อการพิจารณาของผม” เขาบอกเธอ

“ดิฉันทราบค่ะ” ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะ

“แต่การตอบบางคำถามมันมีขอบเขต ในเมื่อผู้ถูกถามไม่สะดวกใจที่จะตอบ คุณไม่คิดบ้างหรอคะว่าบางทีเรื่องที่คุณกำลังถามอยู่มันมีผลกระทบต่อสภาพจิตของคนที่ต้องตอบ” กานพลูย้อนเขา

“ให้ตายสิ ตั้งแต่เคยสัมภาษณ์พนักงานมาผมไม่เคยเจอใครตอบคำถามอย่างคุณเลย” ผลกระทบต่อสภาพจิตใจงั้นหรอ? รึยัยนี่จะยังโกรธเขาเรื่องในวันนั้นอยู่กันแน่ถึงได้ตอบคำถามประชดประชันกันเช่นนั้น .

“ขอโทษด้วยค่ะ แต่ฉันตอบคำถามนี้ไม่ได้จริงๆ” กานพลูก็ไม่รู้จะตอบยังไงนอกจากขอโทษ เธอแค่ไม่อยากพูดถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตเท่านั้นเอง ในขณะที่คีรินได้แต่ถอนใจ หกปีก่อนยัยเด็กคนนี้หัวรั้นยังไงก็ยังหัวรั้นแบบเดิมสินะ

“จบจากมหาวิทยาลัยในจังหวัด บ้านของคุณอยู่ที่นี่หรอ?” คีรินถามต่อ

เขาเห็นทั้งอยู่ปัจจุบันและมหาลัยที่กานพลูจบมาแล้ว ที่หายไปเพราะย้ายมาอยู่ต่างจังหวัดงั้นหรอ แล้วมีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องทำตัวลึกลับขนาดนี้ด้วยก็แค่ย้ายที่อยู่?

“ค่ะ” กานพลูพยักหน้าอีกเช่นเคย

“นี่คุณพูดประโยคอื่นไม่เป็นแล้วงั้นหรอ?” คีรินถาม มันขัดใจอย่างบอกไม่ถูก

“ก็….ฉันไม่รู้จะตอบอะไรนี่คะ” กานพลูก็พูดไปตามความจริงพร้อมกับดวงตาใสซื่อที่มองมายังเขา

“แล้วที่บ้านของคุณมีกันกี่คน?” คีรินถามต่อ

“สามคนค่ะ”

“มีใครบ้าง พ่อแม่ลูกแล้วก็คุณงั้นหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” กานพลูส่ายหน้า

“พ่อฉันเสียไปหลายปีแล้วค่ะ” กานพลูบอกเขา

“งั้น….คุณอยู่กับแฟนหรอ?”