ปฎิบัติการร้ายของท่านประธาน

แต่กลิ่นหอมอ่อนๆ จากคนขับเหมือนมนต์สะกดให้ผมสบายใจ ตาผมหนักขึ้นเรื่อย ๆ แขนสองข้างของผมกอดตัวเองหวังบรรเทาความหนาวทั้ง ๆ ที่เปียกไปทั้งตัว
สายตาของผมปรับจุดโฟกัสของตนให้เล็กลงเรื่อย ๆ ผมเริ่มมองตามนิ้วเรียวของคนขับรถที่เร่งระดับฮีตเตอร์ในรถเพื่อเพิ่มคววามอบอุ่นให้ผม
บรรยากาศในรถมันอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ เสียงฝนที่ดังกระทบดังอืออึงอยู่นอกรถ สายตาผมมองที่ปัดน้ำฝนปัดไปมาซ้ายทีขวาที
ผมเริ่มง่วงมากจนสติไม่อยู่กับตัวริมฝีปากผมเลยเผลอพูดอะไรแปลกๆ ออกไป ไม่รู้ว่าเขาได้ยินไหม แต่ขอให้เขาไม่ได้ยิน...
“คุณคนขับรถ คุณเป็นคนแรกของวันนี้เลยนะที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกของผมโชคร้ายลดลงนิดหน่อย...เพราะอย่างน้อยคุณก็นำพาความอบอุ่นมาให้ผม"