ม่านรัก ลวงใจ

เรื่องราวความรักของอชิตา หญิงสาวใสซื่อที่ตามไม่ทันเล่เหลี่ยมของผู้ชาย จน
ตัวเองเคยหมดศรัทธาในความรักไปแล้ว แต่หลังจาากนั้นหลายปีผ่านมา ผู้ชายที่เธอเกลียดจนแทบไม่อยากเจอหน้ากลับมาพบหน้าเธออีกครั้งด้วยความบังเอิญ และความบังเอิญในครั้งนี้พาให้เธอต้องพบเจอกับเรื่องชวนปวดหัวมากมาย ชีวิตของอชิตาจะเป็นยังไงต่อไป พบกันได้ใน ม่านรัก ลวงใจ


"คือว่าตาลท้อง" พูดออกมาเสียงเบาพร้อมกับหลุบสายตาลงด้วยความอึดอัด

"อะไรนะ ท้องกับใคร" หลังจบประโยคที่คนรักของเธอพูดออกมาเธอถึงกับต้องรีบเงยหน้ามองอีกฝ่ายทันที

ท้องกับใครอย่างนั้นเหรอ อีกฝ่ายถามออกมาได้อย่างไรว่าเธอท้องกับใคร ทั้งๆ ที่เธอมอบร่างกายให้กับเขาเป็นคนแรก และเธอก็ไม่เคยนอนกับใครมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

"ทำไมคิดถึงได้ถามแบบนั้นล่ะ" ดวงตาร้อนผ่าว ริมฝีปากสั่นน้อยๆ จนน้ำตาแทบหยดออกมาจากดวงตากลม คำถามที่อีกคนถามกลับมาทำเธอชาวูบไปทั้งตัว

"หึ แล้วทำไมคิดจะถามไม่ได้ คินจะไปรู้เหรอว่าตาลไปนอนกับใครมาบ้าง" อชิตายืนนิ่งพูดอะไรไม่ออก น้ำตาเอ่อคลอจนไหลออกมาจากเบ้าตาของเธอในทันที ริมฝีปากบางแห้งผากจนพูดอะไรไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

เธอไม่คิดเลยว่าคนที่เธอแอบรักมานานจนได้เป็นแฟนกันแบบภาคินจะถามกลับเธอมาแบบนี้ หวงใจของหญิงสาวกระตุกวูบ ปลดล่อยหยาดน้ำตาให้ร่วงกราวออกมาทันที

________________

"ผมขอโทษ"

"เพื่ออะไรคะ เก็บคำนั้นไว้ใช้กับคนอื่นเถอะค่ะ แต่สำหรับฉัน ฉันไม่ได้ต้องการ" รอยยิ้มหยันติดอยู่บนใบหน้าของหญิงสาว เธอตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดเลยแม้แต่น้อยกับคำว่าขอโทษที่ผู้ชายตรงหน้านั้นพูดมันออกมา

"ผมต้องทำยังไงเหรอตาล ผมควรต้องทำอะไรคุณช่วยบอกผมทีสิ" เสียงเศร้าเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าของชายหนุ่มเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นก็ไม่ทำให้คนอย่างอชิตาหลงเชื่อในการแสดงของคนตรงหน้านั้นได้เลย

เธอเคยโง่มาแล้วครั้งหนึ่ง และเธอจะไม่ยอมโง่อีกครั้งซ้ำซากเพราะผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน

"คุณไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ คุณแค่อยู่เฉยๆ แล้วทำเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนก็พอ"

"ตาล นิริน เอ่อ เด็กคนนั้นคือลูกของคินใช่ไหม" เอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองนั้นอยากรู้ออกไปทั้งๆ ที่คนตรงหน้าดูก็รู้ว่าโกรธเกลียดเขามากแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ควรจะถามเพราะเสี้ยวหน้าของเด็กนิรินมันคล้ายคลึงกับตัวเขาไม่มีผิด

"เอาอะไรมาพูดว่านั่นคือลูกของคุณคะ แล้วคนแบบคุณก็ไม่สมควรเป็นพ่อคนด้วยซ้ำ อย่าเอาคำนั้นมาพูดกับลูกของฉัน" ตอกกลับไปจนอีกคนหน้าชาทันที

"แต่ผมต้องการลูกและผมก็ต้องการคุณด้วย" ยังไงก็มั่นใจแน่วแน่ว่านิรินเป็นลูกของตัวเองจริงๆ

"ลูกเหรอ หึ ก็ไปหาเอาที่อื่นสิคะ แต่มันต้องไม่ใช่ที่นี่ และก็ไม่ใช่ลูกของฉัน" สายตาแน่วแน่เปล่งคำพูดออกไปแทงใจดำคนฟังแทบทุกคำ

"คุณจะให้ผมทำยังไงคุณถึงจะยอมยกโทษให้ผมกันนะ ตาล" เอ่ยปากอีกครั้งราวกับอ้อนวอนให้คนตรงหน้านั้นเห็นใจ

"หึ ยกโทษงั้นเหรอ ไม่มีทาง และตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ลูกก็จะเป็นของฉันแค่เพียงคนเดียวตลอดไป" เสียงที่พูดบอกพูดดังเพื่อให้คนฟังได้ยินมันได้อย่างชัดเจนในทุกถ้อยคำ

"ผมขอโอกาสอีกครั้งได้หรือเปล่าตาล ผมขอโอกาสจากคุณอีกแค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้นให้ผมได้ทำหน้าที่ของพ่อกับนิรินเถอะนะ" เสียงทุ้มหล่อพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง สายตาจับจ้องคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ แต่แล้ว ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาก็หัวเราะขบขันออกมา

อชิตายกมือปาดน้ำตาตัวเองที่หางตาเนื่องจากเธอกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ คำพูดที่คนตรงหน้าเธอพูดออกมานั้นทำให้เธอถึงกลับหัวเราะออกมาอย่างนึกตลก ขอโอกาสงั้นเหรอ หึ คนอื่นอาจจะได้โอกาสเป็นครั้งที่สองแต่คนที่ยืนอยู่นี้ไม่ควรจะได้โอกาสอีกครั้งจากเธออย่างแน่นอน

"โอกาสมันมีให้สำหรับคนที่เห็นค่าของโอกาสเท่านั้น แต่คนที่มันเคยทำลายโอกาสนั้นไปแล้ว อย่ามาเรียกร้องถามหาโอกาสอีกเลยค่ะ เพราะคำว่าโอกาสมันมีค่ามากกว่าจะให้คนที่ไม่คู่ควร"

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรต์ หวังว่าจะมีคนชื่นชอบนะคะ ฝากเป็นกำลังใจให้กับ ฮวาฉา ด้วยนะคะทุกคน
ปล.ติได้แต่อย่าแรงมากนะคะ ไรต์ขอกราบบบบ