เมาบุญ Karma the Series (22)

“ยายร่วมทำบุญด้วยนะคะคุณนาย ขอให้ลูกสาวคุณนายได้อยู่ในภพภูมิที่ดีๆ“
แกยื่นซองสีมอๆ นั้นมาให้ ขณะอารยากำลังขะมักเขม้นรวมยอดเงินบริจาคที่มีคนร่วมบริจาคกับการถวายศาลาครั้งนี้ อารยายิ้มรับแล้วก็ฉีกซองนั้นออกมา ได้เห็นธนบัตรใบละยี่สิบอยู่ในซองนั้นก็แทบถอนหายใจที่ค่ามันช่างน้อยเหลือเกิน
อารยาดึงเงินออกมาจากซองแล้วเหลือบดูหน้าของยายชราผู้นั้น แกยังคงนั่งอยู่กับที่ ไม่ได้ขยับไปไหน แกยิ้มให้อารยา แล้วเธอก็ได้เห็นแววตาที่ลืมไม่ลงไปชั่วชีวิต แววตานั้นดูเปี่ยมสุขและมีชีวิตชีวาอะไรเช่นนี้
...ทำบุญแค่ยี่สิบบาทเนี่ยนะ ทำแล้วมีความสุขขนาดนี้เลยหรือ...
อารยาคิดแล้วก็นึกอิจฉายายแก่ ที่แต่งตัวซ่อมซ่อ นั่งพนมมือแต้อยู่หน้าพระประธานด้วยใบหน้ายิ้มละไมคนนั้น ...ดูแกมีความสุขเหลือเกิน จากนั้นอารยาก็นึกโกรธทุกสิ่งที่มันทำให้เธอต้องรู้สึกแบบนี้ ก็ทีเธอเล่า อุตส่าห์หมั่นเพียรขวนขวายหาเงินทำบุญมาตั้งเท่าไร ด้วยเงินตั้งกี่ล้านกี่แสน
...ดูซิ ขนาดเอาบ้านไปจำนองเพื่อสร้างศาลาทำบุญให้ลูกก็ยังทำได แต่ไฉนเวลาจ้องมองกระจก อารยาไม่เห็นดวงตาของเธอฉายแววความสุขเช่นยายคนนี้บ้างเลย
...หรือว่า เธอเป็นคนบาป ที่ผ่านมานี่ยังทำบุญไม่พออีกเหรอ...