งูบ้านนี้สายพันธุ์เหมียว

​

 

"แผ่แม่แบ้ (?) เก่งขนาดนี้ เธอกินข้าวไม่อิ่มหรอคะ อย่ามาแยกเขี้ยวใส่พี่นะคนดี พี่รู้ว่าเนื้อพี่อร่อยมาก แต่เธอจะกินพี่ไม่ได้!"

ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ล่าและอาหาร(?) ชายหนุ่มเฝ้าประคบประหงมเจ้างูขาวของตัวเองตั้งแต่มันยังแบเบาะ จนกระทั่งมารู้ทีหลังว่าเจ้างูน้อยพิกกี้บูของตัวเองกลายร่างเป็นคนตัวบะเร้อได้

 

"เธอขาพี่บอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้แผ่แม่แบ้ตอนจะขู่ศัตรู ไม่ใช่มาแผ่ตอนนอนกรน! ไวท์เดย์นังงูไม่จริง! ล่าไม่เป็นพี่ไม่ว่า แต่เธอจะมาเป็นงูที่กลัวแมลงสาบด้วยแบบนี้ไม่ได๊!"

วันๆนอกจาก'ไวท์เดย์'จะเอาแต่คอยจ้องกินหัวเจ้านาย สิ่งที่เจ้าตัวชอบอีกอย่างก็คงไม่พ้นการนอน แต่ว่านะ.. งูบ้าอะไรมันมาแผ่แม่เบี้ยตอนนอนกรน จะเรียกแม่เบี้ยให้มันยังรู้สึกหดหู่เลย..

ไม่พอเวลาไวท์เจอแมลงสาบ เจ้าขาวก็มักจะกระโจนมารัดคอเจ้านายตัวเองไว้ด้วยความกลัว ส่วนคนเลี้ยงเจ้าตัวน้อยอย่างเขาก็ได้แต่ถอนใจ

ไวท์เดย์สามารถฆ่าคนตายได้เพียงเสี้ยววิ แต่มันกลัวแมลงสาปตัวกะจึ๋งนึงเนี่ยนะ..

//

ภาพเต็ม #งูบ้านนี้สายพันธุ์เหมียว



ความในใจพิ้ศิลป์

:ตัวก็หนักยังจะมีหน้ากระโจนมาให้พี่อุ้มอีก นี่ถ้าไม่รักมากพี่คงเอาเธอไปปล่อยวัดแล้วนะ

//

ขอให้พี่ศิลป์อยู่รอดปลอดภัย โดยสวัสดิภาพนะคะ