เจ้าสาวราชนิกุล

หม่อมหลวงวรุณลดา เทพธารินทร์นฤนาท ดอกฟ้างดงามในหมู่คนเลว เลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่เขาแสนชัง อยากจะเกลียดให้สุดหัวใจ หยันเย้ยเมื่อหล่อนจนตรอก แต่ทำไมยิ่งเข้าใกล้ยิ่งเผลอใจอ่อน กลับกลายเป็นตัวเขาเองที่คอยแต่จะพ่ายแพ้

.........................................................................

ก็ใช่” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก หน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม


“ต้องยอมรับจริงๆ ลูกสาวคุณน่ารักมาก หอมหวานไปหมดทั้งตัว บรรยากาศก็เป็นใจดี คืนนั้นฝนตกเกือบจะทั้งคืน โคตรจะโรแมนติก ผมก็เลย...จัดหนักจัดเต็ม จำไม่ได้ว่าเสร็จไปกี่หน แต่ที่แน่ๆ ตัวเบาเลยทีเดียว ตังค์ก็ไม่ต้องเสีย ค่าโรงแรมก็ไม่ต้องจ่าย ของฟรีแต่เด็ดดวงใช้ได้ ยังคิดถึงเนื้อนุ่มๆ อยู่เลย มีโอกาสก็อยากจะซ้ำอยู่เหมือนกัน”


“เฮ้ย!” คนเป็นพ่อทะลึ่งพรวดลุกขึ้นยืน


“ที่มาหาผม อย่าบอกนะจะให้ผมรับผิดชอบ ลดาอายุยี่สิบสาม บรรลุนิติภาวะแล้ว ตอนที่นอนเอากันก็ไม่เห็นพูดอะไร ได้ยินแต่เสียงครางดังลั่นกับเสียงออดอ้อนฉอเลาะ เพราะฉะนั้นมันเป็นความสัมพันธ์ที่ไม่มีใครเสียเปรียบ ต่างคนต่างได้ ต่างคนต่างก็อยาก วินๆ กันทั้งคู่”


“ไอ้ลูกหมา! มึงพูดอะไรออกมาวะ!” คนโกรธสุดขีดเผ่นโผนเข้าหาเหมือนลูกธนูหลุดจากแหล่ง แต่ร่างสูงก็ผุดลุกรวดเร็ว ผลักอกชายแก่ด้วยกำปั้น ส่งผลให้ร่างผอมเซแซ่ดๆ จนเกือบจะล้ม


“ก็พูดเหมือนที่มึงเคยพูด ทำไม สวะอย่างมึงจะทำอะไรกู”


หม่อมราชวงศ์ถังแตกหน้าเหวอ เบิกตาถลนขณะจ้องดวงหน้าดุกระด้างแบบไม่กะพริบ


“ถ้าอยากให้ลูกสาวแต่งงานเพราะอยากได้สินสอดเอาไปถลุง มึงฝันไปเถอะ สักแดงเดียวมึงก็จะไม่ได้ แต่ถ้ากระเหี้ยนกระหือรืออยากจะขายลูกกินจนเต็มแก่ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ให้ลดามาเป็นเมียเก็บกู ไม่ต้องสนใจพิธีแต่งงาน ไม่ต้องสนใจทะเบียนสมรส เป็นเมียออกหน้าออกตาไม่ได้ แต่เมื่อไรที่อยากจะช่วยสนองให้จนเต็มอิ่ม เป็นเมียลับๆ อยู่ในที่ลับๆ อ๊ะ! จะเรียกว่าเมียก็เรียกไม่เต็มปาก เป็นเครื่องมือบำบัดความใคร่ก็แล้วกัน เป็นของเล่นราคาถูก ได้มาง่ายๆ วันไหนอยากเล่นก็เล่น วันไหนไม่อยากเล่นก็แค่เฉดหัวทิ้ง เป็นไง ข้อเสนอนี้เข้าท่าดีไหม”


“ไอ้...ไอ้ชาติชั่ว”