don't worry จะรักครั้งไหนก็ยังเหมือนเดิม

อดีตนั้นฝังใจไม่รู้ลืม กับเขาคนนั้น...คนที่เป็นรักแรกพบในวัยเด็ก และปัจจุบันที่ทำเอาหัวใจถึงกับไหวหวั่น กับเขาคนนั้น...คนที่เป็นจูบแรกในตอนนี้

“ที่พล่ามมาทั้งหมด สรุปคือเป็นห่วงผมเหรอ” คนแซวยิ้มหน้าทะเล้น ในปากยังเคี้ยวเส้นมาม่าอยู่ แต่แทบสำลักกับคำพูดตอบกลับจากพนาลี
“เออดิ เพราะถ้ามึงเกิดป่วยขึ้นมาก็เดือดร้อนกูอีกที่ต้องมาแก้ผ้าเช็ดตัวให้มึง ไม่ใช่อะไรหรอกนะกุสงสารตาตัวเอง” คนว่าหน้านิ่งตาซื่อทำเอาขำกับปฏิกิริยาคนฟัง
“แก้ผ้าอะไร ต่อให้ผมป่วยจริง ผมก็เช็ดตัวเองได้ปะ ไม่ต้องถึงมือพี่หรอก”
“ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่มาอ้อนให้กูทำให้นะ”
“ไม่มีทาง คนอย่างผม ไม่อ้อนใครง่ายๆ หรอก” ต้นกล้าเชิดหน้าพูด เห็นพนาลียักคิ้วแบะปากแล้วซดมาม่ากินต่อ เขามองตาดุสุดท้ายก็กินมาม่าตาม
ผ่านไปสักพักใหญ่ ต้นกล้าในเสื้อผ้าชุดใหม่ที่ผ่านการอาบน้ำเสร็จ เขาส่องตัวเองอยู่ตรงกระจก เป็นเสื้อผ้าที่ได้รับความอนุเคราะห์จากพนาลีอีกแล้วแต่ความรู้สึกในตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นที่มุมปาก รู้สึกเหมือนตัวเองได้เป็นเจ้าของเสื้อผ้าพวกนั้นไปแล้ว