เด็กชายอันดามัน

กรุงเทพมหานคร

สนามเด็กเล่น , โรงเรียนนานาชาติแม็กซิมัส

[โขง] – เขมราฐ พิทักษ์ชล

มาทันเห็นภาพเด็ด - - อันดามันลูกชายของผมผลักเพื่อนจนล้มเพราะต้องการจะแย่งม้าโยกตัวนั้น...
5 ขวบแล้วอันดา พูดคุยรู้เรื่อง 80% นอกนั้นพูดมั่วบ้าง ส่วนสำเนียงยังออกเสียงไม่ชัดเท่าไหร่ อย่างคำว่าทหารบก ลูกจะออกเสียงว่า ตะหานโบก

“ฮืออออ...”

ไม่คิดว่าจะมีภาพนี้ได้ ผมซึ่งเป็นพ่อของอันดาต้องมาปลอบลูกชายใครก็ไม่รู้ ในขณะที่ลูกชายตัวเองขึ้นม้าโยกไปโยกเล่นสบายใจทั้งที่ทำเพื่อนร้องไห้ อันดาเห็นพ่อมาแล้วก็ยิ้ม แต่โยกม้าอยู่นั่นแหละ ไม่ลง

“ไม่ร้องนะครับ ไม่งอแงนะ ไม่เจ็บมากใช่หรือเปล่า” ผมถามเด็กน้อยคนนี้ซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนแบบเดียวกับอันดา
จะใช่เพื่อนร่วมห้องของอันดาหรือเปล่าผมก็จำไม่ได้ด้วยสิ เด็กร่วมห้องมี 25 คน จำเพื่อนๆ อันดาได้ไม่กี่คน

“เจ็บมากค้าบ...”

โอ๋ เด็กน้อยคนนี้ยังร้องไห้แล้วก็ฟ้องผม ถึงตรงนี้จะเป็นสนามหญ้า จากที่เห็นอันดาไม่ได้ผลักแรง แต่แค่ถูกผลักเราก็รู้สึกไม่ดีแล้ว ทั้งยังโดนแย่งม้าโยกด้วย เจ็บที่ว่าเจ็บใจมากกว่าเจ็บตัวแน่ๆ

“ลุกขึ้นนะลุกขึ้น” ผมพยุงเด็กน้อยคนนี้ให้ลุกยืนแล้วไปเล่นม้าโยกตัวอื่นกันดีกว่าเรา

พระเจ้าช่วย นั่นอันดาลูกชายผมอยู่นั่น ส่วนผมพาลูกคนอื่นมาเล่นม้าโยกอีกตัวซึ่งอยู่ห่างจากตัวที่อันดากำลังโยกอยู่ เด็กน้อยคนนี้ยิ้มแย้มแล้วเมื่อได้โยกม้าตัวนี้

ผมโบกมือลาเด็กน้อยคนนี้ที่ผู้ปกครองยังไม่มารับเพื่อจะกลับไปหาอันดา ไปตักเตือนลูก มารับลูกกลับบ้านเพราะได้เวลาเลิกเรียน มาคนเดียว ภรรยาอยู่ที่บ้าน โรงเรียนเป็นทางผ่านกลับบ้านพอดีซึ่งก่อนหน้านี้ผมนั่งรถออกจากบริษัทฯ มา

“อันดา ทีหน้าทีหลังไม่รังแกเพื่อนนะครับ”

“ไม่ช่ายเปื้อนอันดา...”

ไม่ช่ายเปื้อนนั่นคือไม่ใช่เพื่อน คิดอยู่แน่นอนว่าไม่ใช่เพื่อนถึงรังแกได้ เด็กคนนั้นเรียนต่างห้องกับอันดา

“ไม่ใช่เพื่อนก็ไม่ทำอย่างนั้นนะ ถ้าเขาทำอันดาบ้างล่ะ”

“อันดาต่อยเลย”

อันดาเป็นเด็กไม่ดีเลย เป็นหน้าที่พ่อแม่ที่ต้องสอนลูก พ่อที่ว่าคือผมเอง - -