หลวงพร้อม

“เข้ามาทำกระไรเจ้าคะคุณหลวง”
“ยังพูดมิรู้ความเหตุใดเดินหนีพี่เสียดื้อๆ แม่แพรนวลตรองดูเถิดว่าใจเจ้าคิดกับพี่เยี่ยงไร แต่ใจพี่นั้นไซร้หมายปองเพียงแม่เท่านั้น ตั้งแต่คราแรกที่พบหน้า พี่ก็เฝ้าฝันหาแต่แม่เพียงผู้เดียว”
“อิฉันมิใช่ผีสางจักได้ไปเข้าฝันคุณหลวง” หญิงสาวยังพูดย้อนยอกจนคนหนุ่มกรุ่นโกรธ คว้าร่างนิ่มมากอดแนบอก
“อย่าพูดหยอกล้อเช่นนี้อีก พี่จักต้องเดินทางไกลมิรู้ได้ว่าเมื่อใดจักได้กลับมา หากคืนนี้ไม่ได้แจ้งในใจว่าแม่แพรนวลคิดกับพี่เยี่ยงเดียวกันรึไม่ พี่คงจะนอนมิหลับแน่”
“ฉัน เอ่อ ฉันมิรู้เจ้าค่ะ มิรู้ว่าความรู้สึกนั้นคือกระไร รู้เพียงว่าคิดถึง อยากเห็นหน้าแล” หญิงสาวลดระดับเสียงลง “ชอบจูบนั้นนัก”
“โธ่ ยอดดวงใจของพี่เหตุใดมิบอกตั้งแต่แรก พี่จักได้จูบเจ้าทุกวัน ทุกเพลา”
“บ้าสิ เยี่ยงนั้นปากฉันก็เจ่อกันพอดี”
“พี่จักจูบเจ้าเบาๆ นุ่มๆ” เขาไม่พูดเปล่า โน้มหน้าลงไปหาใบหน้าสวยประทับจูบดูดดื่มนุ่มนวลอย่างที่บอก เพิ่มความรัญจวนและไต่ระดับเป็นกระสันซ่าน เสียงแผ่วเบาของหญิงสาวทำให้เขาพึงพอใจ มือบางจากที่ดันอกแกร่งเลื่อนคล้องลำคอกดลงเล็กน้อย ปากเม้มปากบางทั้งบนล่าง ดูดดื่มความหวานหอมของหญิงสาวแรกรุ่น