รักไม่เลือน

ชายหนุ่มจับมือเล็กนุ่มทาบบนความรุ่มร้อนที่กลางกาย มืออีกข้างของเขาจะดึงกระโปรงสั้นขึ้นไว้เหนือเอวบาง แล้วจัดการดึงชุดส่วนบนลงใต้ความอวบอิ่ม
“สวยมาก” เขาพึมพำ จากนั้นก็ก้มหน้าฉกชิมอย่างตะกละตะกลาม
“อะ...อื้อ” เสียงครางหวานหลุดออกมาเมื่อถูกขบเม้มเหนือยอดปทุมขาว
ความร้อนรุ่มไม่มีทีท่าว่าจะลด ความหวามยิ่งไม่คลาย ปุณยวีร์ทั้งเขินอาย และหวาดกลัว
แสงสลัวจากโคมไฟตรงผนังห้องทำให้เธอมองเห็นเขาได้ลาง ๆ ใบหน้าคม สันจมูกโด่ง และดวงตาที่คล้ายว่าจะจ้องตะคุบเหยื่อที่ชวนให้ร่างกายปุณยวีร์ร้อนรุ่มกว่าเก่า ในสมองยังหวนนึกไปว่า ถ้าตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นปราณภพ มันจะดีสักแค่ไหน
คิดดังนั้นร่างกายของเธอก็ต่อต้านขึ้นมา ทว่ามันกลับไร้ประโยชน์ เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่มากประสบการณ์
หญิงสาวเลื่อนมือบางอันสั่นเทาขึ้นกอบกุมใบหน้าของเขา แม้สายตาของเธอจะพร่าไปด้วยหยาดน้ำตาที่มาจากความใคร่ หวังจะให้อีกฝ่ายรับฟังคำกล่าวของตน ทว่าเสียงทุ้มอันหน้าหลไหลกลับเอ่ยขึ้นก่อน
“ผมรู้ว่าคุณไม่เคย มันจะไม่เจ็บ” เขาปลอบ ทั้งที่รู้ว่าไม่ควร มันก็แค่ทำให้เสร็จแล้วแยกทางกันไป จะสนใจทำไมกัน
“เสียงของคุณเพราะมาก” และคุ้นมาก ปุณยวีร์ตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง เนื่องจากเขินอายวาจาตรงไปตรงมาของชายหนุ่ม
“คุณสวยไปทั้งตัว” เอ่ยชมอีกครั้ง แต่แล้วก็นึกขึ้นได้อีกครั้งว่าไม่จำเป็น ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเมามากจริง ๆ ผู้หญิตรงหน้าถึงได้สร้างความพึงพอใจให้มากขนาดนี้ หรือเพียงเพราะเธอยังไม่เคยผ่านมือผู้ชายคนไหน เขาเลยเห็นใจจนต้องแสดงความใส่ใจต่อเธอมากกว่าคนก่อน ๆ
“คุณพูดแบบนี้กับทุกคนมั้ยคะ” แล้วเธอก็อดที่จะถามไม่ได้
“ผมไม่พูดกับคู่นอน” ความเงียบปกคลุมบรรยากาศลุ่มร้อนก่อนหน้า จนเขารู้สึกว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง
“คุณ...เป็นคนแรก”




ฝากพี่ปราณกับน้องแพรไว้ในอ้อมอกของทุกคนด้วยนะคะ
นิยายรักเรื่องแรกจากนามปากกานี้ หวังว่าจะเป็นที่ชื่นชอบของทุกคนค่ะ