สตรีร้ายกาจเช่นข้าไม่ขอเลือกสามีที่มองสตรีตอแหลไม่ออก

“องค์ชายพาหม่อมฉันมาที่ห้องหนังสือทำไมเพคะ”

“พามาฝนหมึก วันนี้เจ้าไม่ต้องสอนข้าเจ้ามาเป็นผู้ช่วยคอยฝนหมึกให้ข้าก็แล้วกัน”

“พระองค์ใช้งานหม่อมฉันเยอะเกินไปหรือไม่เพคะ” หญิงสาวทำหน้างอเล็กน้อย

“เดี๋ยวให้เงินเพิ่มจะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามา” เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าหญิงสาว

“ได้เพคะแบบนี้ค่อยมีแรงฝนหมึกหน่อย” มู่ฟางหลินพูดพลางยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุขและเริ่มลงมือฝนหมึกทันที ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าเบาๆ ให้กับคำตอบของนางก่อนจะลงมือเขียนหนังสือต่อไป

สองชั่วยาม ผ่านไป

มู่ฟางหลินฝนหมึกให้โอหยางชุนจนกระทั่งถึงยามเซิน จู่ๆฝนก็เกิดตกลงมาอย่างหนัก

“เสียงฝนตกนี่เพคะองค์ชาย”

“อืม..ตกหนักเสียด้วยเจ้ากลัวฝนหรือ?”

“ไม่ได้กลัวเพคะ แต่ฝนตกหนักขนาดนี้หม่อมฉันจะกลับเรือนอย่างไร”

“กลับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับ” หญิงสาวได้ยินคำพูดที่คนข้างๆเอ่ยขึ้น นางจึงวางมือจากการฝนหมึกแล้วหันไปมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

“เมื่อครู่นี้พระองค์พูดว่าอะไรนะเพคะ”

“ข้าพูดว่าถ้ากลับไม่ได้ก็ไม่ต้องกลับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้งแต่สายตาของเขาก็คงยังจับจ้องอยู่ที่การเขียนหนังสืออยู่

“ไม่กลับได้อย่างไรเพคะ ถ้าไม่กลับแล้วหม่อมฉันเอ่อ..จะนอนที่ไหน? คงไม่ใช่นอน…” โอหยางชุนได้ยินดังนั้น เขาจึงเอ่ยขัดขึ้นทันที แล้วหันมามองหญิงสาวเมื่อเขาเห็นว่านางกำลังจะคิดอะไรเลยเถิด

“นี่เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้ากำลังคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าอย่างนั้นหรือ... หืม” ชายหนุ่มพูดพร้อมทั้งใช้กำปั้นเคาะลงไปที่หน้าผากของนางเบาๆ หนึ่งที

“โอ๊ย เปล่าคิดเพคะ”

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก คืนนี้ข้าจะให้เจ้าไปนอนที่ตำหนักของเสด็จแม่ข้า ไม่ใช่ให้เจ้านอนที่ตำหนักของข้า เหมือนอย่างที่เจ้ากำลังคิดอยู่ตอนนี้ เด็กหื่น” ชายหนุ่มพูดพร้อมใช้มือไปบีบที่จมูกของคนตรงหน้าเบาๆ อย่างนึกหมั่นเขี้ยว

“พระองค์อย่าใส่ร้ายหม่อมฉันสิเพคะ หม่อมฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเสียหน่อย” นางปฏิเสธขึ้นทันทีแต่ไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ เพราะกลัวเขาจะรู้ว่านางคิดไปไกลแบบนั้นจริงๆ เวลาฝนตกในละครมักจะเป็นแบบนี้เกือบทุกเรื่องไม่ใช่หรือนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายแล้วก็...

“แน่ใจนะว่าไม่ได้คิด” เมื่อมีเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นหญิงสาวก็หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเองทันที

“แน่ใจเพคะ” หญิงสาวพูดพร้อมใช้มือฝนหมึกต่อทันที

“แล้วไป” พอผ่านไปสักพักเขาก็เห็นว่าคนข้างๆ เริ่มจะเมื่อยแล้วเขาจึงเอ่ยบอกนางว่า

“หยุดฝนหมึกก่อนเถอะหิวหรือไม่ ฝนตกหนักขนาดนี้คงออกไปไหนไม่ได้ ในกล่องบนชั้นนั่นมีขนมอยู่เจ้ากินรองท้องไปก่อน ฝนหยุดเมื่อไหร่ข้าจะพากลับไปกินที่ตำหนัก”

“ขนมหรือเพคะอร่อยหรือไม่?”

“ไม่รู้ ยังไม่เคยชิม” พอสิ้นสุดคำตอบของชายหนุ่ม มู่ฟางหลินก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องขนมที่ชั้นตามที่เขาบอก แล้วกลับมานั่งที่เดิม จากนั้นนางเปิดกล่องออกแล้วหยิบขนมขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

“อื้ม..อร่อยมากเพคะ องค์ชายจะลองชิมดูหรือไม่เพคะ”

“อืม” เขาเอ่ยตอบนางสั้นๆ จากนั้นหญิงสาวจึงหยิบขนมในกล่อง แล้วยื่นส่งไปให้คนตรงหน้า ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็อ้าปากกัดขนมที่นางยื่นส่งมาให้ทันที แต่แทนที่เขาจะกัดแค่ขนม เขากลับแอบขบนิ้วเรียวนุ่มของนางเบาๆ จนมู่ฟางหลินสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“ทรงกัดนิ้วหม่อมฉันทำไมเพคะ”

“เขาไม่ได้เรียกว่ากัด”

“แล้วเรียกว่าอะไร?” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“เจ้าอยากรู้หรือ?” เขายื่นหน้าไปใกล้ๆ นางพร้อมกับเอ่ยถามนางออกไป

“เอ่อ...ไม่อยากรู้แล้วเพคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกับบ่ายหน้าหนีเขาเล็กน้อยด้วยความเขินอาย ตอนนี้นางไม่กล้าสบตาเขาเลยจริงๆ คนอะไรรุกเก่งชะมัด

“นึกว่าอยากรู้จะได้บอก” ชายหนุ่มอมยิ้มที่มุมปากก่อนจะเอ่ยบอกนางต่อไปว่า

"อีกห้าวันจะถึงงานล่าสัตว์เจ้าเตรียมตัวให้พร้อม ยามเหม่าข้าจะแวะไปรับเจ้าที่เรือน”

“หม่อมฉันต้องไปด้วยหรือเพคะ”

“เจ้าเป็นถึงราชทูตแห่งแคว้นซ่งจะไม่ไปได้อย่างไรเตรียมชุดหนาๆ เผื่อไว้ด้วยหลายๆ ชุดเพราะตอนกลางคืนอากาศที่นั่นจะหนาวเย็น เดี๋ยวไม่สบายเอาได้”

“เป็นห่วงหรือเพคะ”

“รู้แล้วยังจะถามอีก”