สุดผืนดินแผ่นฟ้า ปรารถนาเพียงหนึ่ง

ด้วยความรู้สึกผิดต่อสตรีอันเป็นที่รัก เขาจึงเวียนว่ายตายเกิดสามชาติภพ โดยไม่ยอมดื่มน้ำแกงยายเมิ่ง เก็บเอาความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ และตั้งปณิธานว่า แม้จะเกิดอีกกี่ครั้งในร่างใหม่ แต่หัวใจรักยังเป็นของนางมิเปลี่ยนแปลง

“ข้าคือว่าที่สามีของเจ้า เป็นคนที่เฝ้ารอเจ้ามานานแสนนาน อีกไม่ถึงเดือน เราสองคนก็จะได้ร่วมผูกผม และครองคู่กันไปจวบจนฟ้าดินสลาย" ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นดุจขุนเขา

“บ้า ท่านต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผู้ใดบอกว่าข้าจะยอมผูกผมกับท่านมิทราบ" ตั้งแต่จำความได้ฟ่านเถียนเถียนไม่เคยเจอบุรุษตรงหน้ามาก่อน แต่ชายหนุ่มกลับทำตัวราวกับรู้จักนางเป็นอย่างดี เขาต้องจำคนผิดแน่ๆ หรือบางทีชายผู้นี้อาจเสียสติไปแล้วก็ได้

ชายหนุ่มในชุดสีน้ำหมึกเชยคางคนงามขึ้นมา พร้อมกับใช้ท้องนิ้วโป้งลูบไล้ริมฝีปากอิ่มบางเบา ก่อนจะกระซิบลงข้างหูนางว่า

“เตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของข้านะ เถียนเถียน" สายตาคมปลาบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่ฉายแววตื่นตระหนก ราวกับต้องการจะสลักตัวตนเข้าไปในใจนาง ส่งผลให้คนตัวเล็กถึงกับชะงักงันดั่งต้องมนต์สะกด คนงามได้แต่กะพริบตาปริบๆ อ้าปากค้างหอบหายใจแรง จนกระทั่งได้ยินเสียงกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอีกครั้งว่า

“ข้าไปก่อนนะ" นางถึงได้หลุดจากภวังค์หวานอันน่าตื่นตะลึงเมื่อครู่ ฟ่านเถียนเถียนนึกโมโหตนเองเสียจริง ทั้งๆ ที่บุรุษผู้นั้นเป็นเพียงชายแปลกหน้า แต่หญิงสาวกลับไม่นึกรังเกียจสัมผัสจากเขา นั่งนิ่งให้ชายหนุ่มกินเต้าหู้ตามอำเภอใจ

ฟ่านเถียนเถียนใจเต้นระทึกหายใจไม่ทั่วท้อง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ขนกายทั่วร่างสามัคคีกันลุกชันอย่างพร้อมเพรียง จนมือเรียวงามต้องยกขึ้นมาลูบท่อนแขนทั้งสองเพื่อหวังให้มันสงบลง