ดวงดาวของเรา

ถึงนางฟ้าผู้เป็นที่รักของพ่อและสาวน้อยแสนซนของเรา...

“เขาปิดสมุดแล้ววางปากกาลง เขียนต่อไม่ได้อีกแล้วน้ำตามาคลอที่ตาเมื่อไหร่ไม่รู้ จากนั้นนำมันไปไว้ตรงตำแหน่งเดิม เดินออกมาที่ระเบียงหลังบ้านค่อยๆเอนกายลงที่เก้าอี้ตัวโปรดตัวเดิม ตาจ้องมองดาวดวงนั้น ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าเขากลับรู้สึกว่าคืนนี้มันทอแสงสว่างกว่าเดิม ยิ้มทักทายใครคนหนึ่งในดาวดวงนั้น หลับตาลง คิดถึงคนบนฟ้าเหลือเกิน”
แล้วเราจะพบกันที่ปลายฝันของเราในอีกไม่นาน