ท่านชาญช่างปั้นพระ

ปี พ.ศ.๒๕๑๙ ผมไปเดินเร่ร่อนรับจ้างวาดรูปเหมือน อยู่ที่พังงา ตะกั่วป่า ท้ายเหมืองและภูเก็ต และครั้งล่าสุดผมไปพักอยู่ที่บ้านของชาวบ้าน ซึ่งไม่ได้เป็นญาติอะไรกัน เพียงแต่เขาชอบผมแล้วชวนให้ผมพักอยู่ที่นั่น ก็พอดีจังหวัดพังงาเปิดรับครูวุฒิ ม.๖ หรือ ม.ศ.๓ เพื่อบรรจุไปสอนโรงเรียนตามเกาะที่ไม่มีครูไปอยู่ แล้วผมก็สอบได้ และระหว่างที่ผมไปอบรม มีเด็กหนุ่มชื่อไอ้ชาญ เรียนจบ ม.๖ จากบ้านที่นครศรีธรรมราช ไปสมัครเป็นลูกน้องหมอขายยาเร่ โดยใช้รถจักรยานคันสูงใหญ่ มีลังยาผูกติดตะแกรงท้าย และคอยร้องบอกขายยา ตามที่หมอเจ้าของยาสอนมา…
พอไอ้ชาญเห็นภาพวาด ๓-๔ รูป ที่ติดอยู่ที่ฝาผนังบ้าน ของนายสุ่นหรือน้าสุ่น บ้านที่ผมไปอาศัยอยู่ชั่วคราว ไอ้ก็บอกว่า คนที่วาดรูปนี้เป็นพี่ชายของมัน น้าสุ่นก็ชวนให้มันพักอยู่ที่นั่น รอผมเพราะผมกำลังไปอบรมอยู่ที่จังหวัด แต่ไอ้ชาญบอกจะไปลาออกจากหมอขายย่า แล้วจะมาที่นี่ โดยกะจะมาอยู่กับผม โดยมันจะมาช่วยสะพายกล้องถ่ายรูป มือหนึ่งกระเดียดรูปเหมือนตัวอย่าง ที่ใส่กรอบกระจกไปเดินเร่ตามบ้าน พอชาวบ้านต้องการวาดรูปเหมือน ก็นำรูปมาให้ผมวาด แล้วมันก็พาไปส่งพร้อมกับรับเงินมา
สรุปคือมาทำงานวาดรูปกับผมแทนการไปเดินขายยา แต่ไอ้ชาญหารู้ไม่ว่า ผมถูกส่งไปสอนที่เกาะคอเขาซึ่งไปมาลำบาก และเดือนแรกไอ้ชาญตามผมลงไปอยู่ด้วย หมายจะไปอยู่ช่วยผมวาดรูป เพราะไอ้ชาญก็เคยฝึกฝนการวาดรูปเหมือน ด้วยผงถ่านคาบอนมาเหมือนกัน เพียงแต่มันไม่ได้คิดจะก้าวหน้าทางนี้ จึงไม่สอบเอาวุฒิวาดเขียนตรี โท เอก ส่วนผมตอนนั้นสอบได้วาดเขียนโท รอให้มีโรงเรียนเปิดรับครูวาดเขียนโท แล้วผมจะไปสอบบรรจุใหม่ ส่วนตอนนั้นกะจะทำเล่นไปพลาง ๆ
ส่วนเรื่องต่อจากนี้ ทำไมไอ้ชาญจึงไปกลายเป็น “ท่านชาญ ช่างปั้นพระ” ก็ขอให้ลองคลิกอ่านครับ แค่ ๒๐ บาทเท่านั้น