เหนือจะรักขอบฟ้า ตอนพิเศษ เรวินทร์ & น้ำขิง

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ผมต้องถือของพะรุงพะรังตามหลังผู้หญิง...
มนุษย์ผู้หญิงนี่ก็แปลก เดินเข้าออกร้านเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้าทำซ้ำๆเพื่ออะไร ผมเห็นยัยคุณหนูไฮโซเข้าออกและเลือกซื้อไปแล้วหลายชุดหลายคู่และหลายใบ แค่ไปงานเลี้ยงคืนนี้มันต้องขนาดนี้เลยเหรอ ผมไม่เข้าใจผู้หญิงจริงๆ
"นี่...นายว่าชุดนี้สวยไหม" ประโยคซ้ำๆทุกครั้งที่เข้าร้านลองเสื้อและออกมาพร้อมกับชุดสุดหรูวับแวมในแบบที่เธอชอบ
"สวยครับ" คำตอบเดิมๆที่ผมจำใจต้องพูดมันออกไป ทั้งที่จริงแล้วผมแทบไม่หันไปมองด้วยซ้ำว่ามันสวยจริงไหม
"นายเรน ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ ฉันบังคับนายมาด้วยหรือไงกันห๊ะ!!"
"ผมคงเต็มใจมาหรอกนะ" ผมพึมพำเบาๆก่อนจะไปรับชุดล่าสุดที่พนักงานยื่นให้ถือจนล้นสองมือ
"นี่นาย!"
"นี่มันก็จะสองชั่วโมงแล้วนะครับ คุณหนูจะเลือกอีกนานไหม ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงเดี๋ยวงานก็เริ่มพอดี" ผมถอนหายใจ ขนาดผมเดินตามยังเหนื่อยเลย แต่ทำไมแม่คนนี้กลับยังดูกระฉับกระเฉงสมกับที่มีเอเนอร์จี้เหลือล้น จะดีดอะไรนักหนา
"ก็เพราะนายนั่นแหละ มารับฉันเลทเองจะมาบ่นทำไม แล้วเนี่ยฉันยังได้ของไม่ครบเลย"
ผมอยากจะยกมือกุมขมับแต่มือก็ไม่ว่างพอ เลทไม่ถึงห้านาที แต่อีกฝ่ายอ้างว่าเป็นความผิดของผมซะงั้น แล้วมาเดินซื้อของจนจะเหมาทั้งร้านยังบอกอีกว่าได้ไม่ครบ ผมอยากจะเอาหัวโขกกำแพงให้มันตายๆไปเสียจากตรงนี้