สายน้ำกลางม่านหมอก

ครอบครัวของเขาคือผู้มีพระคุณต่อเด็กกำพร้าเช่นเธอ เขายัดเยียดความผิดที่เธอไม่ได้เป็นคนก่อ กล่าวหาว่าเธอคือคนทรยศหักหลัง เธอจำต้องชดใช้ให้เขาจนไม่เหลือแม้แต่ความเป็นคน

“คุณภาม น้ำขอถามอะไรคุณหน่อยได้หรือเปล่าคะ” สุ้มเสียงเศร้าโศกถามขึ้น

“ถามมาสิ” ขณะที่ตอบเขาก็ซุกไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น

“ที่เราทำกันอยู่ทุกวันนี้มันคืออะไรเหรอคะ น้ำอยู่ในสถานะอะไร”

คำถามดังกล่าวทำเอาภาวัติหยุดชะงัก เขาผละจากร่างบาง มองผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“เธอเป็นเด็กที่คุณย่าฉันรับเลี้ยงหลังจากที่แม่เธอตาย มีที่อยู่ที่กินที่นอน ได้เรียนหนังสือ ได้เงินเดือน นับว่าเธอโชคดีมาก แต่สุดท้าย...ไม่รู้ว่าเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอหักหลังคนในบ้าน ฉันไม่รู้ว่าเธอไปตกลงอะไรกับแม่นั่นเธอถึงกล้าทำกับแม่ฉันแบบนี้” มือหนาบีบเข้าที่แก้มนุ่ม จนใบหน้าของคนตัวเล็กบิดเบี้ยว พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรก็นึกโมโหทุกที “เธอได้จากบ้านฉันไปไม่น้อย เสียซิงให้ฉันแค่นี้เธอจะมาทวงสิทธิ์อะไรเหรอ คิดว่าที่ฉันนอนกับเธอนี่ฉันจริงจังกับเธองั้นสิ เหอะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคงต้องรับผิดชอบผู้หญิงเป็นร้อย” คนตัวเล็กน้ำตาไหลพราก ความเจ็บแปลบที่ใบหน้ายังไม่เท่าความเจ็บที่เกิดขึ้นในหัวใจ

“น้ำเจ็บค่ะ” เธออ้อนวอนให้เขาปล่อยทั้งน้ำตา คนตัวโตสะบัดมือออกอย่างรังเกียจ ใบหน้าเล็กหันไปตามแรงเหวี่ยง