ราคีแค้นแสนเสน่หา

“ฉันให้เธอมาทำงาน ไม่ได้ให้มาหาผัวใหม่” วายุภักษ์กระชากแขนเพลงพฤกษาออกมาจากวงสนทนาโดยไม่สนใจอาการเหลอหลาของลูกค้าเลยแม้แต่น้อย
“ทำไมต้องหาผัวใหม่ ในเมื่อฉันยังไม่มีผัวสักคน!” หญิงสาวตอบกลับไปอย่างยียวนเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวด ถึงเธอจะไม่รู้สาเหตุแต่ก็มีความสุขลึกๆ ที่ได้กวนประสาทเขา
“ยังไม่มีเหรอ! แล้วเมื่อคืนใครมันทำให้เธอคราง ห๊ะ!” วายุภักษ์ถึงกับหัวเสีย เมื่อแม่ตัวดีไม่สนใจไยดีเขาเลยสักนิด
“คู่นอน” เพลงพฤกษาลอยหน้าลอยตาตอบออกไปจนคนฟังโกรธเลือดขึ้นหน้า
“คู่นอนอย่างนั้นเหรอ! เธออยากตายหรือไงถึงมองฉันไร้ค่าแบบนั้น” คนอีโก้สูงยอมรับไม่ได้ที่ถูกพูดถึงแบบนั้น ยิ่งเห็นสายตายียวนของคนพูดด้วยแล้วก็ยิ่งโมโห
“คุณไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปทำงานต่อ” หญิงสาวหันหลังให้และกำลังจะเดินจากไปแต่กระชากไว้จนตัวลอยไปกระทบแผงอกกว้างอย่างแรง
“จะรีบไปยั่วไอ้หน้าโง่ตัวไหนอีกล่ะ” คำพูดแทงใจดำบาดลึกลงไปในจิตใจที่ปวดร้าวของหญิงสาว แต่ในเมื่อเขาไม่เคยเห็นค่าความรักของเธอ เขาก็ไม่มีสิทธิ์ได้รับความอ่อนโยนจากเธอ ไหนๆ เขาก็เกลียดเธออยู่แล้ว เธอก็ควรจะเกลียดเขาด้วยเหมือนกัน
“ก็สักตัวที่กระเป๋าหนักพอจะเลี้ยงฉันได้ตลอดชีวิตนั่นแหละ”
“ทำไม! อยากมีผัวจนตัวสั่นเลยหรือไง” ความโกรธกรุ่นเดือนปะทุยิ่งกว่าลาวาจากภูเขาไฟ ผู้หญิงหน้าด้านนอนกับเขาอยู่ทุกคืนแต่กลับทำตัวเหลวแหลกหาเศษหาเลยมั่วไปหมด
“ใช่! ฉันต้องรีบหาไว้ก่อนตอนที่ยังมีโอกาส คุณใช้ร่างกายของฉันไม่เว้นแต่ละวัน ถ้ามันสึกหรอไปมากกว่านี้ฉันก็เสียราคาแย่สิ” ตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
“อยากได้เงินนักใช่ไหม ได้! ฉันจะจ่ายให้เธออย่างงามเลย มานี่เลย! แม่ตัวดี” แขนแข็งแรงฉุดกระชากลากถูหญิงสาวให้ตามไป เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้เพียงแต่ว่าไม่อยากให้ใครแตะต้องเธอนอกจากเขา
เธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!



ปลายลิ้นล่วงล้ำเข้าไปสัมผัสกุหลาบงามทันทีที่ย่างกรายเข้ามาถึง เสียงครางขาดเป็นห้วงๆ ราวกับคนขาดใจเพิ่มกำหนัดในกายชายของวายุภักษ์ให้พลุ่งพล่าน เกมกามายังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ติดขัด ต่างฝ่ายต่างผลัดกันรุกรับอย่างลงตัว ท่วงท่าอันเสียวซ่านก็ถูกเปลี่ยนแปลงไปตามความต้องการ