Never ending บันทึกรักมาเฟียร้าย

เมื่อเด็กหนุ่มน่ารักสดใส ปากหมาด่าแหลก ตกหลุมรักเพื่อนสนิทตัวเอง ใช่ครับผมรักป่า! ผมรอเขามาแปดปี แต่วันนี้ผมคิดว่าผมจะไม่รอเขาอีกแล้ว


คุณคิดว่าคนเราจะรอใครสักคนได้นานเท่าไหร่กันแต่สำหรับ ธารวารี การรอคอยใครคนหนึ่งทำให้ชีวิตเขาต้องเผชิญเรื่องราวมากมาย ทว่าเมื่อเขาได้พบรักแรกของเขาอีกครั้ง จากเด็กหนุ่มธรรมดาบัดนี้เขาเป็นถึงทายาทมาเฟีย 
เขาจะทำอย่างไรให้ได้มันกลับมา หรือจะยอมแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ ไปร่วมอ่านบันทึกเรื่องราวความรักของเขากันว่ามันจะจบลงที่ตรงไหน

หรือว่ามันจะ Never ending


*************
อรัญxธารวารี
*************

เสียงนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ทับสองดังเจี๊ยวจ๊าวเนื่องจากครูผู้สอนคาบแรกยังไม่เดินเข้ามาทำหน้าที่ความวุ่นวายจึงเกิดขึ้น กลุ่มผู้หญิงนั่งเมาส์มอยกันสนุกเรื่องไปเที่ยวไหนมาบ้างตอนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ กลุ่มผู้ชายหลังห้องก็เอาสมุดมาตีหัวกันวิ่งเล่นสนุกสนาน

ธารที่นั่งอยู่แถวหลังริมหน้าต่างเขามองออกไปนอกหน้าต่างเอาหน้าแนบไว้กับโต๊ะแล้วคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เขาเบื่อโรงเรียนจะแย่แล้ว เขาอยากออกไปเที่ยวแต่แม่เขาแทบไม่ให้เขาออกไปไหนเลย วันหยุดก็ต้องออกไปหางานพิเศษทำ ไปร้องเพลงเปิดหมวกตามตลาดนัด หรือรับงานพาร์ทไทม์แจกสินค้าตัวอย่างตามห้างแล้วแต่จะมีคนจ้าง 

ชีวิตเขาต้องทำงานหาเงินช่วยแม่ตั้งแต่เด็ก เขามีน้องชายอีกหนึ่งคนอายุห่างกันปีเดียวซึ่งเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ถ้าวันไหนไม่มีงานก็อยู่บ้าน หรือไม่ก็ไปเที่ยวเล่นที่บ้านเพื่อนบ้านใกล้ ๆ แค่นั้น เขาถึงกับถอนหายใจ

แต่ถ้าถามถึงความปากหมาหน้าด้านเขานี่แหละอันดับหนึ่ง ถึงไอ้ปอเพื่อนเขาอยากขึ้นมาครองตำแหน่งนี้บ้างเขาก็สกัดขาลงได้ทุกครั้ง

"ไอ้สั....เป็นไรวะถอนหายใจเหมือนมีใครตาย"

"ไอ้เชี่..ไอ้ปอพ่อมึงสิตาย กรูแค่เบื่อโรงเรียนโว้ย"

"มึงเบื่อโรงเรียน มึงจะไปวัดเหรอ"

"ไอ้เว..นี่ พูดแต่เรื่องอัปรีย์ไม่เป็นมงคลแต่เช้า กรูหมายถึงกรูเบื่ออยากเล่นอะไรสนุก ๆ"

"สรุปมึงว่างมาก แม่ให้มาเรียนมึงไม่อยากเรียน งั้นเอางี้...มึงช่วยกรูจีบพราวหัวหน้าห้อง ถ้ากรูได้เป็นแฟนพราวเดี๋ยวกรูเลี้ยงข้าวมึงอาทิตย์นึงเลย"

"น่าสนว่ะ กรูมีความคิดดี ๆ แล้ว เดี๋ยวมึงไปยืนอยู่ข้าง ๆ โต๊ะพราวแบบเนียน ๆ กรูจะทำให้พราวกระโดดกอดมึง มึงเตรียมรับแล้วสบตาปิ้งปั้งเหมือนในละครไว้เลย"

"มึงจะทำไงวะ"

"เออน่ะ มึงรีบไปเร็วเดี๋ยวกรูจัดให้" ปอหันหลังเตรียมเดินไปประจำที่ด้วยรอยยิ้ม

"เฮ้ย ๆ มึงหยุดก่อน มึงลืมทำหน้าหล่อว่ะ" 

"ไอ้เชี่... ถึงกรูไม่หล่อน่ารักเหมือนมึงกรูก็มีอันจะกิน ไม่งั้นน้ำหนักกรูคงไม่แปดสิบโลหรอกโว้ย"



เมื่อปอประจำที่หน้าห้องใกล้ ๆ โต๊ะของเป้าหมาย ธารจึงเดินไปทางด้านหลัง เป้าหมายพร้อม อาวุธพร้อม ธารโยนตุ๊กแกปลอมลอยไปในอากาศทันที มันลอยละลิ่วผ่านหัวพราวไปทางประตูห้องเรียน ในขณะที่ครูประจำชั้นเดินเข้ามาในห้อง โดยมีเด็กนักเรียนคนหนึ่งเดินตามหลังมาติด ๆ 

หมับ 

ตุ๊กแกของเขาดันเกาะอยู่บนไหล่ของชายหนุ่มที่เดินตามหลังครูเข้ามาเต็ม ๆ เด็กคนนั้นแค่มองมันด้วยหางตาก่อนจะหยิบออกแล้วกำไว้ในมือเฉย ๆ ไม่มีอาการตื่นตกใจใด ๆ ทั้งสิ้น 

"เชี่....เวรแล้วกรู" ธารอุทานออกมาเบา ๆ ตาเบิกกว้าง ปอและเพื่อนในห้องรีบวิ่งกลับนั่งที่ตัวเองทันทีเมื่อเห็นครูเข้ามา ในขณะที่ธารยังคงยืนตะลึงอยู่ที่เดิม

"ธารวารีเธออีกแล้วนะ กลับไปนั่งที่เดี๋ยวนี้!"

ครูพูดเสียงดังและส่งสายตาดุมาทางเขา เขาจึงรีบหันหลังแล้วไปนั่งที่ตัวเองพร้อมกับทำตัวให้ลีบที่สุดเอาหน้าแนบไว้กับโต๊ะเพื่อหลบตาครู เผื่อครูจะมองผ่านแล้วไม่ลงโทษเขาเหมือนทุกครั้ง  ดีที่ครูมีเรื่องใหม่ที่สำคัญกว่า เขาเลยรอดจากวีรกรรมครั้งนี้ไปหวุดหวิด

"วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาแนะนำให้รู้จัก ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนด้วยนะ"

เมื่อครูประจำชั้นพูดจบธารถึงกับเด้งตัวขึ้นมานั่งตัวตรงมองเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงโปร่งที่เพิ่งยึดตุ๊กแกเขาไว้เป็นตัวประกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดินมาหยุดอยู่ตรงกลางห้องเพื่อแนะนำตัว

เด็กคนนั้นคือคนที่เขาเพิ่งเจอเมื่อเช้า ไม่คิดว่าจะมาเรียนห้องเดียวกับเขา แต่ไอ้หน้าแบบนี้พอมองดี ๆ ก็...เขามองนิ่งค้างกับภาพเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่

"สวัสดีครับผม อรัญ เวชวรากุล มีชื่อเล่นว่า ป่า ครับ"

"ไปนั่งแถวหลังที่ว่างตรงนั้นเลยค่ะ" 

ครูประจำชั้นชี้มายังโต๊ะที่ว่างข้าง ๆ โต๊ะของธาร เมื่อป่าเดินมานั่งที่เรียบร้อย ธารก็หันไปส่งยิ้มให้เขา แล้วตั้งใจพูดทักทายเพื่อกระชับมิตรเสียหน่อย 

"ไงเพื่อน"

"........."  ป่ามองหน้าเขานิ่งแล้วก็นั่งลงโต๊ะข้าง ๆ 

"เอ่อ...กรูชื่อธารนะ"

"........." ป่ายื่นตุ๊กแกปลอมคืนให้เขา

"มึงเอาไปเลยกรูให้มึงเป็นที่ระลึก คิดว่าเป็นของขวัญต้อนรับเพื่อนใหม่ก็แล้วกัน"

"..........."

ป่าไม่พูดตอบเขาเลยแม้แต่คำเดียว เอาตุ๊กแกยัดเข้ากระเป๋านักเรียนแล้วก็ทำหน้านิ่ง ๆ ตั้งแต่เช้ายันเย็น ธารที่นั่งข้าง ๆ แอบมองบ่อย ๆ แต่ก็ไม่กล้าพูดด้วยเพราะหน้านิ่ง ๆ นั่น

คนเชี่...อะไรวะ มีปากดันไม่พูดสงสัยใบ้แด.. เออกรูไม่พูดกับมึงก็ได้ไอ้ป่าหมามุ่ย แต่ว่าคนบ้าอะไรหล่อฉิบ....! ตอนท้องแม่มึงมองรูปอีมินโฮสามเวลาหลังอาหาร ตอนเด็กแม่มึงต้มรูปแจ็คสันหวังให้มึงกินกี่รูปวะถึงได้หน้าแบบนี้มา!

อันนี้คิดในใจ ไม่กล้าพูดออกไปสักคำกลัวมันตบหัวทิ่ม