แก้วรวินท์

สิ้นเสียงปืนที่ดังสนั่นไปทั่วตำหนักไม้สีขาว เจ้าของเรือนทรุดร่างลง เรียกหาคนรักที่ถลาเข้ามาตระกองกอดไว้มิให้วรกายต้องร่วงหล่นลงสัมผัสพื้นไม้แข็งกระด้าง
"แก้ว"
เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกน้ำตานองหน้า พยายามอย่างยิ่งที่จะเปล่งเสียงออกมาจากลำคอที่จุกแน่นไปด้วยก้อนสะอื้นแต่มิอาจเปล่งออกมาแม้เพียงสักครึ่งคำ คนที่เจ็บเจียนตายจากแรงกระสุนกลับเป็นฝ่ายเอ่ยวาจาเสียเอง
"จำไว้นะแก้ว ตราบอสงไขย"


แม้จะเนิ่นนานยังรักเธอ ตราบนานอสงไขยเวลา
เสียงเพลงจากวิทยุในรถยามค่ำคืนที่ท้องถนนเงียบสงัดจมให้จิตของจิรกานต์ดิ่งไปในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง
'อสงไขย...นานเท่าไรกันนะ'
หญิงสาวรู้สึกสะดุดคุ้นราวกับรู้จักคำคำนี้เป็นอย่างดีทั้งที่เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก มิหนำซ้ำยังไม่รู้ความหมายของมันเลยเสียด้วย


“มั่นคงกว่าสิ่งใดคือรักที่พี่มีต่อแก้ว”
“ท่านหญิง”
“จำไว้นะแก้ว ตราบอสงไขย”