ข้าคือท่านแม่ของนางร้ายในนิยาย! เล่ม 1

***เล่ม 1 มี 50 ตอน
***ตอนที่ 51 ขึ้นไปอัพในเว็บไซต์ อัพเดตรายตอนทุกวันใน ReadAwrite และ ธัญวลัย
***ราคาขายบน Web จะถูกกว่านะคะ


"ท่านพ่อตายแล้วหรือ?" เสี่ยวหวาหวาใช้น้ำเสียงใสซื่อพร้อมดวงตาไร้เดียงสาถามมารดาด้วยความสงสัย ส่วนมารดาได้แต่กระอักกระอ่วนในใจ นางจะรู้ได้อย่างไรกันเล่า ว่าบิดาไร้ความรับผิดชอบของเจ้ายังอยู่หรือตายแล้ว!


ตอนที่ 1 ชีวิตใหม่ในโลกนิยาย เหอซินเล่อ


“ท่านแม่ ฮึก ท่านแม่ ฮือออ”

“…..” ใครกัน เสียงใคร…

“ท่านแม่ ตึ่งๆ (ตื่นๆ) ท่านแม่ หวาหวา กัว (กลัว) ” เสียงเล็กๆ สะอื้นฮัก มือน้อยจับอกเสื้อมารดา พยายามใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่นางมีปลุกมารดาให้ตื่น

“…..” เสียงเด็กที่ไหน อึก… หัวข้า เจ็บเหลือเกิน

หมับ!

“ท่านแม่ กรี๊ดดดด ปล่อยๆๆๆ ตุ๊บๆๆ หวาหวาจะหาท่านแม่ ปล่อย กรี๊ดดดดด” เด็กหญิงกรีดร้องลั่นเมื่อนางถูกคนน่ากลัวที่ทำร้ายมารดาจับอุ้มลอยขึ้นอย่างแรง ร่างกายนางเล็กเพียงแค่นั้น คนพวกนี้กลับจับนางอย่างไม่ทะนุถนอม นางทั้งเจ็บทั้งกลัว เสี่ยวหวาหวาน้อยดีดดิ้นจนแขนขาป้อมสั้นฟาดคนที่จับนางตุบตับ แม้เรี่ยวแรงนางจะไม่มาก แต่ก็สร้างความรำคาญให้แก่มันได้ไม่น้อย

เพี๊ยะ!

“แงงงงงงงงง” เสี่ยวหวาหวากรีดร้องเพราะเจ็บ นางถูกตีจนก้นช้ำ น้ำตาไหลอาบใบหน้าเล็กอย่างน่าสงสาร แต่กระนั้นสองมือก็พยายามไขว่คว้ามารดาที่นอนเลือดอาบอยู่บนพื้นหญ้าสกปรก ความมืดมิดรอบบริเวณค่อยๆ กลืนกินความหวัง นางหวาดกลัวกรีดร้องไม่หยุด

“นี่เจ้า! เจ้ารีบมัดปากนางไว้ เดี๋ยวคนก็ได้แหกตาตื่นมาที่นี่กันหรอก” ชายอีกคนในกลุ่มชายสี่ห้าคนสั่งเสียงหงุดหงิด คนที่จับเด็กไว้รีบทำตาม ผ้าไม่สะอาดทั้งยังส่งกลิ่นน่าเวียนหัวถูกใช้มัดปากเสี่ยวหวาหวาอย่างลวกๆ ดูแล้วช่างน่าเวทนานัก

“จะทำอย่างไรดีพี่ใหญ่ เหอซินเล่อนางตายแล้ว! ฮูหยินเจี้ยนบอกว่านางจะต้องเป็นสินค้าของหอฮวาเจี้ยนที่มีราคาสูงที่สุดในงานประมูล หากฮูหยินรู้เข้า…” ชายหนุ่มอีกคนกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ พวกเขาได้รับคำสั่งให้มาจับสองแม่ลูกไปสนามประมูลของหอฮวาเจี้ยนที่ชายแดนใต้ ซึ่งห่างจากเมืองเจิ้งเหิงแห่งนี้ราวพันลี้ แต่สินค้ากลับมาตายไปหนึ่ง เหลืออีกหนึ่งที่ยังใช้งานไม่ได้ หากเป็นเช่นนี้ฮูหยินเจี้ยนจะต้องลงโทษพวกเขาที่ทำตามคำสั่งนางไม่สำเร็จเป็นแน่!

“คนก็ตายไปแล้ว จะให้ทำเช่นไร อย่างน้อยๆ ลูกสาวของนางก็หน้าตางดงามเหมือนนาง คงมีพวกวิปริตชอบเด็กเล็กประมูลนางไปเป็นของเล่นราคาแพงอย่างแน่นอน!” ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่แสยะยิ้มไม่ทุกข์ร้อน เขานั่งคุกเข่าลงข้างๆ หญิงงามที่กลายเป็นศพ สายตาหื่นกระหายน่าสะอิดสะเอียนจ้องมองโลมเลียนาง ทำเอาน้องชายของเขามองอย่างรังเกียจ

“ท่านละเว้นศพไว้บ้างเถอะ!” เขาต่อว่าพี่ชายไม่จริงจัง

“หึ! หากพวกเจ้าปอดแหกกลัวศพก็ไปรอที่จุดนัดพบ”

“ท่านนี่มัน” น้องชายส่ายหน้ามองพี่ชายอย่างเหลือจะเชื่อ! ก็จริงอยู่ที่ ‘เหอซินเล่อ’ เป็นหญิงงามที่เมืองเจิ้งเหิงหรือแม้แต่เมืองข้างเคียงยังไม่อาจหาสตรีใดมาเทียบเคียงนางได้ แต่ยามนี้นางก็ได้ตายกลายเป็นศพไปแล้ว พี่ชายของเขาเองก็วิปริตไม่ต่างจากพวกเศรษฐีที่ชายแดนสักนิด ชายหนุ่มส่ายหน้ามองพี่ชาย ก่อนจะออกคำสั่งให้คนอื่นๆ อุ้มเด็กตามเขามา

“ฮือออออ” เสี่ยวหวาหวามองร่างมารดาจนสุดสายตา ใบหน้าเล็กถูกผ้าพันไว้เสียครึ่งหน้า นางทำได้เพียงสะอื้นไห้ มือเล็กพยายามไขว่คว้าอากาศ ภาวนาให้มารดาลุกขึ้นมาโอบกอดนางเช่นทุกครั้ง

ทางด้านถงจื้อ ชายหนุ่มหน้าตาซูบโทรมใช้สายตาหยาบคายโลมเลียร่างกายงดงามของเหอซินเล่ออย่างพอใจ แม้เขาจะไม่มีโอกาสได้ลิ้มลองนางในยามที่นางยังมีชีวิต แต่แม้จะกลายเป็นศพแล้วอย่างไร? หากต้องการ ...กับศพเขาก็ทำได้!

“เจ้าช่างเป็นศพที่งดงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบ วิญญาณในปรโลกของเจ้าไม่ต้องห่วง… ข้าจะถนอมร่างกายเจ้าให้เป็นครั้งสุดท้าย อย่าโทษข้าเลยที่ชีวิตของเจ้าตกต่ำมาได้ถึงจุดนี้ ให้โทษตระกูลเหอที่ละทิ้งเจ้าและขายเจ้ากับลูกให้หอฮวาเจี้ยน” เขาว่าเสียงแหบพร่าน่ารังเกียจ มือใหญ่หยาบกระด้างค่อยๆ แหวกสาบเสื้อตรงช่วงอกนางออกอย่างตื่นเต้น เนินอกขาวอวบเด่นหราสู่สายตา เขาตื่นเต้นหายใจแรงสูดกลิ่นสาวที่หอมกรุ่นแม้จะกลายเป็นศพไปแล้วของนาง มือหนาลากต่ำลงเรื่อยๆ ไปจนถึงหน้าท้องสาว สายตาวิปริตเลื่อนตามมือ มันตื่นเต้นเสียจนมือสั่นตัวสั่น

และเพราะมัวแต่สนใจผิวขาวนวลของนาง มันจึงไม่เห็นว่าดวงตาที่หลับสนิท ยามนี้ได้ลืมตื่นขึ้นมามองมันด้วยแววตาเยือกเย็นแล้ว

“ไอ้ชั่ว”

ตุ๊บ!

“อั๊ก!”

ในพริบตาเดียว ศีรษะของถงจื้อก็ถูกฟาดด้วยก้อนหินอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว วินาทีถัดมามันก็กลายเป็นศพ ดวงตาทั้งสองข้างเบิกค้างด้วยความตกใจ แม้แต่โอกาสร้องเจ็บปวดยังไม่มี!

พรึบ ตุบ! ขาเรียวยกถีบร่างของไอ้คนชั่วให้ออกห่างจากตัว มือเรียวยกขึ้นจับศีรษะที่เปียกชุ่มของตัวเอง แม้เลือดจะหยุดไหลไปแล้ว แต่ยังคงเหลือความเจ็บอยู่ไม่น้อย

“เสี่ยวหวาหวางั้นหรือ? ” นางยกยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมงามฉายแววอำมหิต นางมองสำรวจทุกสิ่งรอบตัว เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายทั้งของนางและไอ้ชั่วดูแล้วคงไม่ใช่เสื้อผ้าจากยุคสมัยของนาง หากจะคิดว่านี่เป็นเรื่องโกหกที่ถูกจัดฉากขึ้น นางก็เจ็บศีรษะจริง ส่วนไอ้ชั่วนั่นก็ตายจริง!

เท้าเรียวที่สวมรองเท้าคู่เก่ายกเขี่ยหน้าของไอ้ชั่วดู …คนเอเชีย? นางจำไม่เห็นได้ว่าทางรัฐบาลเคยมีผู้ร้ายข้ามชาติหน้าตาแบบนี้ด้วย แต่ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ร้ายข้ามชาติที่เป็นเป้าหมายของนางและสหายร่วมรบ ก็คงเป็นเพียงพวกคนชั่วที่มีอยู่มากมายในยุคสมัยที่นางจากมา

นางค้นตัวศพ ได้ของมีค่ามาจำนวนหนึ่ง รวมถึงแผ่นกระดาษที่มีตัวอักษรเขียนไว้ว่าสามร้อยตำลึง ของแบบนี้นางเคยเห็นในพิพิธภัณฑ์และบทเรียนประวัติศาสตร์ยุคเก่า มันถูกเรียกว่าตั๋วเงินใช่หรือไม่ หากจำไม่ผิด… ชาวบ้านชาวนาสมัยที่ยังใช้ตั๋วเงินเช่นนี้ บางบ้านใช้ทั้งปีแค่สามสี่ตำลึง แต่ไอ้ชั่วนี่กลับมีติดตัวเกินสามร้อยตำลึงหากรวมกับของมีค่าชิ้นอื่น นับว่านางยังโชคดีใช่หรือไม่ ที่ได้มาเกิดใหม่แล้วมีเงินให้ใช้เลยเช่นนี้

“มาดูกันเถิด... ว่าพวกเจ้าจะซ่อนเด็กคนนั้นจากข้าได้สำเร็จหรือไม่” กู้เนี่ยเก็บของมีค่าทั้งหมดเข้ากระเป๋า ในเมื่อตายไปแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ของเหล่านี้ นางจะถือว่าเป็นค่าเสียหายที่เจ้านี่แตะตัวนางโดยไม่ได้รับอนุญาตก็แล้วกัน

นางย่อมรู้ว่าชีวิตมนุษย์นั้นแสนสั้น ชาติก่อนนางเป็นหมอทหาร ที่เกิดมาในยุคสงครามโลกครั้งที่สาม สหายร่วมรบของนางต้องจบชีวิตไปมากมายในสมรภูมิรบ ในยุคมืดที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี สงครามก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้น! และแม้แต่ตัวนางเองก็ไม่อาจหลีกหนีความตายได้

ก่อนตายนางพึ่งไปร่วมพิธีฝังศพของสหายร่วมรบที่สนิทสนมกัน จางชุน… เพื่อนหมอทหารร่วมรุ่นของนาง เขาจบชีวิตลงเพราะเครื่องบินทิ้งระเบิดของสหรัฐอเมริกาที่สนามรบชายแดนมองโกเลียนอก หลังพิธีพ่อแม่ของเขาได้เชิญนางไปดูของที่เพื่อนสะสม นางพบหนังสือนิยายเล่มหนึ่งที่เพื่อนเคยอ่านให้เห็น นางจึงขอเอากลับไปเป็นของที่ระลึกยามนึกถึงจางชุน ซึ่งพ่อแม่ของจางชุนก็ยินดี ทั้งยังมอบหนังสืออีกหลายเล่มเพิ่มให้นางด้วย

นิยายเรื่องโฉมงามอสูร เป็นนิยายจีนโบราณที่ไม่มีพระเอกนางเอก แต่เนื้อเรื่องดำเนินด้วยตัวเอกหญิงนามเหอไป๋เล่อ นางถูกเรียกขานว่านางร้ายผู้เป็นสาเหตุที่ทำให้ห้าแคว้นก่อสงคราม ผู้คนนับล้านต้องล้มตายเพราะนาง เนื้อเรื่องค่อนข้างหดหู่ใจ ด้วยปมวัยเยาว์ที่ค่อยๆ หล่อหลอมให้นางกลายเป็นสตรีร้ายกาจที่ไม่เห็นใจใคร กู้เนี่ยนอนอ่านนิยายเรื่องนี้ในวันหยุดในอพาร์ตเมนต์ของนาง นางหรือจะคิด… ว่าทันทีที่อ่านจบ จะมีเครื่องบินทิ้งระเบิดลงมา

ตูม!

“หึหึ ตายโง่เสียจริง” กู้เนี่ยแสยะยิ้ม ขบขันโชคชะตาอันบัดซบของตัวเอง

เสี่ยวหวาหวา คือชื่อเล่นในวัยเด็กของนางร้ายในเรื่องโฉมงามอสูร เมื่อนางโตขึ้น ผู้คนจึงจะรู้จักนางในนามเหอไป๋เล่อ และมารดาของนางก็คือเหอซินเล่อ เจ้าของร่างที่กู้เนี่ยเข้ามาอาศัยอยู่ในตอนนี้

“ข้าดันมาในยามที่มารดาของนางต้องถูกฆ่าตายพอดี พวกเจ้าคิดจะกลั่นแกล้งอะไรข้าอีกเล่า” นางกล่าวพลางมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิด แววตาต่อว่าเทวดาบนฟากฟ้า ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาอีกครั้ง ขบขันตัวเองที่ทำสิ่งใดไม่ได้ต้องมายืนโทษฟ้า โทษอากาศเช่นนี้


โปรดติดตามเล่มสอง คนเขียนกำลังพยายามปั่นอย่างเต็มที่
หากรีบ… ตามไปอ่านรายตอนใน ReadAwrite ได้นะคะ :)