ทอรักพ่อเลี้ยงร้าย

ถึงตอนนี้ลดารักษ์จึงได้รู้ว่าตัวเองนั้นโง่นัก หลงคิดว่าเขาจะเป็นของเธอกับลูกอยู่ได้ตั้งนาน แล้วอย่างไรเล่า ตัวจริงเขากลับมาโน่นแล้ว เธอกับลูกมันก็แค่ตัวสำรอง แต่ไม่รู้จักเจียมตัวบ้างเลย แถมยังคิดเข้าข้างตัวเองว่าตัวนั้นสำคัญนักหนา สุดท้ายก็ต้องมาช้ำใจเอง

.........................................................

“เป็นบ้าอะไรของเธอจู่ๆ ก็หนีมากรุงเทพฯ แบบนี้ โทรศัพท์ก็ไม่ยอมรับ”
บรรดลผละห่างเล็กน้อยก่อนจะต่อว่าต่อขาน ลดารักษ์กำลังจะตอบโต้ออกไปด้วยแรงโทสะอยู่แล้วหากว่าจะไม่มองเห็นสีหน้าและแววตาตัดพ้อของเขาเสียก่อน ทำเอาเธอต้องชะงักไปเพราะไม่แน่ใจ
“ถ้าไม่มากรุงเทพฯ แล้วจะให้ลดาอยู่ทำไมล่ะคะ”
เธอถามเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งที่ไม่รู้สึกขำเลยแม้แต่น้อย ลดารักษ์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเธอจึงใจอ่อนกับเขานัก ตอนแรกคิดว่าจะไม่ยอมพูดกับเขาด้วยซ้ำ แต่พอเห็นหน้าเขาก็ใจอ่อนแล้ว ยิ่งเห็นว่าท่าทางอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาตลอดคืน ก็ยิ่งใจไม่แข็งพอ
“ก็อยู่รอฉัน รอถามในสิ่งที่เธออยากถาม อะไรก็ได้ที่เธอข้องใจ ไม่ใช่หนีมาโดยไม่พูดไม่คุยกันแบบนี้”
“ไม่เอาหรอกค่ะ จะให้อยู่รอถามอะไรล่ะคะ ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่าพ่อเลี้ยงไม่ต้องการลดากับลูก”
ลดารักษ์ต้องกลั้นใจพูด กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมาอีก แต่แปลกที่ตอนนี้น้ำตามันหมดไปแล้ว อาจเพราะเธอร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้วก็เป็นได้