ประหารใจซาตาน (นิยายสั้น อยู่ในซีรี่ย์ชุด ชโลมใจด้วยไอรัก รักที่ต้องแย่งชิงและไขว่คว้า)

“มาทำไมที่นี่..”
น้ำเสียงกังวานแผดขึ้นทำให้สีหน้าที่ปั้นจนดูเหมือนผู้หญิงที่เจนจัดเผือดลงไปเล็กน้อยแล้วรีบปรับสีหน้าให้ยิ้มละไมเยือนมาหาเขา
“สามีอยู่นี่ทั้งคน จะให้ภรรยาไปอยู่เสียที่ไหนได้ล่ะคะ..”
“ภรรยาหรือ..หึ..นี่คุณกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นภรรยาของผมได้อย่างสนิทปากหรือ..”
ญาดาวดีหัวเราะเบา ๆ แต่พองาม พลางวาดปลายนิ้วเรียวสะอาดมายังแผ่นอกกว้างซึ่งถูกปกคุมด้วยเสื้อเชิ้ตเนื้อดีอย่างเบามือ..แต่กลับสร้างความรู้สึกหวั่นไหวให้เขาอย่างมาก
“ลืมแล้วหรือคะว่า..เราแต่งงานจดทะเบียนกันเรียบร้อย มีสักขีพยานเต็มวังกีรติ..และสักขีพยานหนึ่งในจำนวนทั้งหมด คือคุณหญิงธิยามล..”
เขากำมือแน่นเมื่อมองสบตาคมหวานของเธอที่ฉายแววเย้ยหยันและถือดี
“ไม่มีวันที่ผมจะรับคุณเป็นภรรยาของผม..คนที่จะก้าวมาเป็นภรรยาของผม ต้องเป็น ผู้หญิงที่ดี เป็นคนที่ผมรักและได้เลือกด้วยตัวและหัวใจของผม..แต่สำหรับคุณ..ผมไม่เลือก แล้วก็ไม่ได้รัก..สักนิดเดียว..”
สีหน้าและแววตาของญาดาวดีสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ยามนี้เธอรู้แล้วว่า ต่อให้เธอสวยงามมากกว่านี้สักร้อยพันเท่า ก็ไม่มีความหมาย ถ้าหัวใจของเขาไม่ร้องเรียกหา เธอไม่สามารถจะเข้าถึงหัวใจที่แข็งแกร่งของเขาได้เลย
เธอระลึกได้ทันทีว่า อัญมณีที่มีค่าดูสุกสกาวเมื่ออยู่กับคุณหญิงธิยามล มันสวยงามจนเธออดใจไม่ไหวต้องชิงเอามาเป็นเจ้าของนั้น
บัดนี้มันกลับกลายเป็นก้อนหินก้อนมหึมาที่เธอนำมาแขวนคอไว้ ยากยิ่งนักที่จะถอดออกจากคอ ครั้นจะทนสวมใส่อยู่เช่นนั้นก็ยิ่งลำบากแล้วหนักหนาสาหัสนัก
“ถ้าคิดจะอยู่ที่นี่..ตามสบาย ผมยกให้..เอาไปเลย..”
เขาพูดจบก็หันหลังให้เธอเตรียมก้าวออกไปที่ประตูห้อง
“ต่อให้คุณพยายามหนีฉันไปจนสุดหล้า ก็ไม่มีทางหนีความจริงพ้น..หัวใจของคุณถูกพันธนาการด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฉันไปเรียบร้อยแล้ว..เพราะถ้าไม่เช่นนั้นมีหรือผู้ชายอย่างคุณจะยอมถูกคลุมถุงชนได้ง่าย ๆ แบบนี้..จริงไหมคะ..”
เขาหันใบหน้าด้านข้างกลับไปมองเธอ
“อย่างนั้นหรือ..”
เธอยิ้มอย่างผู้มีชัย เมื่อเขาหันมาหาเธอเต็มตัวพลางกวาดสายตามองร่างบางที่ยวนตาของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่หยามหมิ่นมัน ทำให้เธอรู้สึกแสบร้อนขึ้นมาทุกที่ที่เขาจับจ้องมองอย่างพิจารณาแม้จะมั่นใจว่าเรือนกายของเธองามจนหาที่ติไม่ได้ก็ตาม
“หากคนที่มาบังคับให้พ่อของผมจัดงานแต่งงานขึ้น ไม่ใช่หม่อมเจ้าธาตรี ที่มีพระคุณกับพ่อของผมอย่างเหลือล้น..คุณคิดหรือว่า..คนอย่างผมจะตาต่ำก้มลงไปยอมเกลือกกลั้วกับผู้หญิงข้างถนนที่หาที่มาที่ไปไม่ชัดเจนอย่างคุณได้..ญาดาวดี..”
ญาดาวดีกำมือแน่นเมื่อเขาแย้มริมฝีปากได้รูปออกจนกลายเป็นรอยยิ้มเหยียดก่อนจะก้าวออกไปจากประตูห้องท่ามกลางความตึงเครียดทางอารมณ์ที่คุกรุ่นของเธอ
“ให้มันรู้ไป ว่าฉันจะเอาชนะเธอไม่ได้..ธิยามล..หม่อมรติมา เธอสองคนแม่ลูกจะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้..ฉันไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะรักเธอมากมายนักหรอก..ธิยามล ฉันจะพิสูจน์ให้ได้ว่า..เขาไม่ได้รักเธอเหมือนอย่างที่เขาต้องรักฉัน”