เกี้ยวรักแสนร้าย

เขาคือผู้มีพระคุณ ส่วนเธอต้องชดใช้หนี้บุญคุณนั้นที่ไม่มีวันหมด เขาเห็นเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย จึงเอ็นดูเสหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกล้ำลึกมากกว่านั้น...ถ้าอยากได้มาเป็นเมียจะได้หรือเปล่า?

บิดากับมารดาบังคับหญิงสาวไปทำงานที่ไร่ชาของพ่อเลี้ยง 'พฤกษ์' เธอไม่อยากไปนักด้วยจุดประสงค์แท้จริงนั้นครอบครัวไม่ได้ต้องการให้เธอไปทำงานแค่อย่างเดียว เจ้าหล่อนมักถูกผู้ให้กำเนิดพร่ำ บุญคุณค้ำบนบ่านั่นสอนเสมอ ว่าเธอจะต้องจับพ่อเลี้ยงทำ'สามี'ให้ได้ไม่ว่าจะด้วยเล่ห์กลใด
พ่อเลี้ยงพฤกษ์ร่ำรวย ชายหนุ่มมีสิ่งที่คนฐานะธรรมดาอย่างเธอไม่มีวันมีได้
ถึงแบบนี้หญิงสาวจึงหัวแข็งไม่ยอมไปที่ไร่นั่นเด็ดขาด
แต่สุดท้ายแรงกดดันหนักขึ้นจากครอบครัว ทั้งโดนทุบตีสารพัดวิธีจนทนไม่ไหว ทำให้เอิงเอยตัดสินใจยอมไปทำงานกับพ่อเลี้ยงพฤกษ์
เอิงเอยเข้ามาพัวพันในชีวิตชายโฉดทีละนิด แทรกซึมทีละหน่อย ทว่ารู้ตัวอีกทีทั้งคู่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารู้สึกพิเศษต่อกัน
แม้ว่าสังคมรอบข้าง รวมถึงฝ่ายญาติพี่น้องของพฤกษชาติจะไม่เห็นด้วย มันไม่สมควรที่จะให้เขายกเธอขึ้นมาเป็นภรรยาหลวง ถ้าเก็บเธอไว้เล่น ๆ ขำ ๆ ซุกซ่อนลับตาคนน่าจะดีกว่าเปิดตัวออกสื่อเสียอีก ญาติฝ่ายเขาดูถูกเหยียดยามเจ้าหล่อนเพราะชนชั้นวรรณะที่ต่างกัน
หญิงสาวทบทวนตัวเองด้วยความรู้สึกตกตะกอน ที่ถูกทำให้ขุ่น เข้าใจบัดนั้น เธอไม่มีคุณสมบัติใดคู่ควรกับเขาเลย
กระทั่งวันหนึ่งได้ช่วยพ่อเลี้ยงหนุ่มไว้จากสถานการณ์คับขันถูกลอบวางยากระตุ้นอารมณ์ด้วยฝีมือของผู้ไม่หวังดี
เอิงเอยจึงรีบพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส เอาความสาวบริสุทธิ์เข้าแลกเงินสักก้อน แล้วตั้งใจจะออกไปจากชีวิตเขาเอง
พฤกษชาติแทบประคองสติตนเองไม่ไหว แต่กลับไม่ยอมตกลงกับข้อเสนอบ้า ๆ นั่น
เธอยอมลดคุณค่าตัวเองเพียงเพราะเงินไม่กี่บาท ต่อให้ไฟปรารถนาบนตัวเขาจะลุกโชน แผดเผาจนเขาทรมานดิ้นพล่าน ชายหนุ่มก็จะไม่ย่ำยีเธอ
ทว่าเมื่อเธอแก้ผ้าออก ร่างอรชรเปลือยเปล่าเดินนวยนาดเข้ามาขึ้นคร่อมนั่งบดตักของพฤกษชาติในยามสติไม่ครบถ้วน มัดมือชกชายหนุ่มทางอ้อม
ความกระหายเปี่ยมล้นเป็นทุนเดิม พฤกษชาติขบฟันแน่นครั้งแล้วครั้งเล่า จนท้ายที่สุดความอดทนอดกลั้นก็ขาดสะบั้น
จากตำแหน่งคนงาน สู่หน้าที่บนเตียง

"เธออย่าใส่ใจกับคำพูดของคุณป้าเลย ขนาดฉันเป็นหลานยังเอือม" พฤกษชาติร้อนลน รีบดึงรั้งข้อมือเล็กเอาไว้ทันเมื่อเธอกำลังเปิดประตูลงไป นี่เธอจงใจจะหนีหน้าเขาหรืออย่างไร ไอ้อาการก้มงุดไม่มองของเธอทำเอาเขาใจว้าวุ่น ทั้งหัวเสียอย่างไม่อาจควบคุมอารมณ์ คิ้วขมวดยุ่งเหยิง อยากดึงเธอเข้ามาใกล้ชิดแต่ติดที่ว่ารถมีขนาดเล็ก และคับแคบจึงทำได้เพียงแค่คิด
"คุณป้าของคุณพูดถูกนะคะ หนูเคยบอกไปแล้วว่าหนูไม่คู่ควร หนูไม่เจียมตัวเองจริง ๆ นี่คะ"
"เธอฟังคำพูดคนอื่นมากกว่าฉันพูดอีกงั้นหรือ"
คำถามขึงขังนั้นไร้ซึ่งคำตอบกลับจากสาวเจ้า อีกฝ่ายนิ่งเงียบงันมีแต่น้ำตากลิ้งหล่นบนแก้ม
"พ่อเลี้ยงเคยบอกหนูว่าไม่ได้รักใครเพราะฐานะ แล้วรักเพราะอะไรคะ อยากบอกอะไรหนูกันแน่ แค่พูดปัดผ่าน หรือคิดแบบนั้นจริง ๆ" เขาพูดทำให้เธอคล้อยตาม แต่กลับไม่เคยให้ความชัดเจนที่สมควรจะเป็น และเธอคงดูงี่เง่าเกินไปหากต้องมานั่งเรียกร้องสถานะจากเขา
แม้แต่อารมณ์ของชายหนุ่มยามนี้ไม่มั่นคงพฤกษชาติยังไม่แน่ใจในตัวเองมากพอ แถมเธอก็อายุยังน้อย ต้องพบเจอผู้คนบนโลกอีกมากมาย บางทีความรู้สึกซึ่งมีเยื่อใยบาง ๆ ต่อกันนั้นอาจเกิดขึ้นแค่ชั่วคราว เธอยังไม่ใช่สำหรับเขาด้วยวัย และประกอบกับอะไรอีกเยอะ ถึงคราวเอาจริงเขากลับโลเลเรื่องเยอะเสียอย่างนั้น
"อนาคตเธอยังอีกไกล ความฝันที่เธอคิดเอาไว้ยังไปไม่ถึง อย่าเอาเรื่องนี้มาทำให้เธอเสียความเป็นตัวเองเลย" เปลือกตากระพือขึ้นครั้นพฤกษชาติตัดสินใจเอ่ยพูดได้สักที มือหนาก็กำพวงมาลัยแน่น พยายามกลั้นกรองวาจาอ้อมค้อมหวังให้หญิงสาวไม่เจ็บช้ำน้ำใจ
"หนูเข้าใจแล้วค่ะ" เธอยกแขนปาดน้ำตาสะกดกลั้นน้ำตาอุ่นเอาไว้จนไหลย้อนกลับ สุดท้ายเธอก็ต้องยอมรับ เขาบอกเสียขนาดนี้เป็นการยืนยันที่พูดเบา ๆ กลับทำเอาเธอตัวชาหลายนาที เธอกับเขาเหมือนอยู่โลกคู่ขนาน ไม่มีวันบรรจบลงเอยกันได้ ความรักดี ๆ มันก็มีแค่ในละครน้ำเน่าเท่านั้น