ลาญใจ

ทัพพ์ : เราห่างกันสักพักเถอะ
พริมา : เราห่างกันพอหรือยังคะ

“ถ้าพรีมไม่ทำแบบนี้ พี่ทัพพ์จะขอพรีมหมั้นไหม หรือจะค่อย ๆ ห่างแล้วปล่อยให้เรื่องของเราจบลง”
“มันเป็นเพราะตัวพรีม อย่าโทษคนอื่น”
“คนอื่น?” หากไม่ได้แหงนหน้ามองคนตัวสูงกว่า น้ำตาคงหลั่งรินลงมาเป็นสาย “ขนาดไม่เอ่ยถึง พี่ทัพพ์ก็ยังปกป้องโย”
“เรื่องของเราไม่เกี่ยวกับโย”
“เกี่ยวสิคะ โยเป็นคนส่งรูปให้พี่ทัพพ์ เลือกมุมที่ทำให้พี่ทัพพ์เข้าใจพรีมผิด และพยายามทำให้พรีมกลายเป็นนางร้ายในสายตาพี่”
“โยจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“เพราะ...” กำลังจะพลั้งปากกลับไปว่าโยษิตารักเขา แต่แล้วจู่ ๆ ก็เปลี่ยนใจพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาแทน “พี่ทัพพ์รักโยหรือเปล่า”
“ในรูปใช่พรีมกับผู้ชายอื่นจริงไหม”
แล้วก็ได้คำตอบจากคำถามของเขา สิ้นวินาทีนั้นขอบตาร้อนผ่าวจนต้องเบือนหลบ แม้ความจริงจะเจ็บปวด แต่รอยยิ้มกลับจุดบนมุมปากซีดเซียว
“พรีมไม่ให้พี่ทัพพ์สมหวังกับโยหรอก ยังไงก็ต้องรับผิดชอบพรีม”
“แล้วจะมาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้”
เพียงต้นแขนเป็นอิสระจากมือหนา พริมาแทบทรุดฮวบลงตรงนั้น มองคนที่หันหลังเดินจากไปผ่านดวงตาพร่าพราย
พี่ใจร้ายตั้งแต่ไม่ปฏิเสธว่าไม่รักโยแล้วค่ะ