อัญชิตา มารความสุข

อัญชิตา ไฮโซแสนล้านที่เข้าใจมาตลอด ว่าชีวิตของเธอเพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง จนเมื่อเธอได้พบกับประณาลี ผู้หญิงธรรมดาที่ต้องดูแลน้องชายซึ่งอยู่ในภาวะออทิสติก เธอจึงได้รู้ว่า นิยามของคำว่า “ความสุข” ไม่ใช่อย่างที่เธอเคยเข้าใจสักนิดเลย


=============


“ไหนบอกเหตุผลของเธอมาสิ ว่าทำไมถึงไม่ยอมตอบตกลงเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน”

“ลีไม่มีคุณสมบัติที่เหมาะสมค่ะ” หล่อนตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบพร้อมกับทำหน้านิ่ง ยิ่งเห็นแบบนั้นฉันก็ยิ่งอยากเอาชนะหล่อนให้ได้

“แล้วคุณสมบัติอะไร ที่เธอคิดว่าเหมาะสมในการเป็นเลขาส่วนตัวของฉัน”

“พูดน้อย มีไหวพริบ ขยัน รักองค์กร มีความรับผิดชอบสูง ตรงต่อเวลา เป็นที่ไว้วางใจ เก็บความลับของเจ้านายได้” หล่อนตอบออกมาอย่างฉะฉานโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักวินาที ท่าทางหล่อนดูมีแววจะทำงานได้เก่งตามที่น้าปรางว่าไว้จริงๆ

“แล้วเธอไม่มีคุณสมบัติพวกนี้อยู่เลยหรือไง” ฉันเลิกคิ้วถามหล่อนออกไปอย่างประชด

“มีค่ะ แต่ลีขาดคุณสมบัติที่สำคัญไปข้อหนึ่ง” สีหน้าเรียบเฉย จนฉันอธิบายไม่ถูก ไม่ได้อวดดีแต่ก็ไม่ได้อ่อนน้อมมากพอที่จะทำให้ฉันรู้สึกว่าหล่อนเคารพยำเกรงฉันเช่นเดียวกันกับพนักงานระดับล่างคนอื่นๆ

ฉันชักสีหน้า ยักไหล่ขึ้น เพื่อแสดงออกให้หล่อนเห็นว่าฉันต้องการคำอธิบายจากหล่อนเดี๋ยวนี้

“ลีคิดว่า ลีไม่สามารถที่จะปรับตัวให้เข้ากับความต้องการของผู้บริหารได้ และด้วยอุปนิสัยของลี ยังไงก็ไม่เหมาะกับการเป็นเลขาส่วนตัวของแบรนด์ไดเรคเตอร์อย่างคุณอัญค่ะ”

ฉันอยากจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุมหัวยัยประณาลีหน้านิ่ง ลูกน้องตัวดีของน้าปรางเสียจริง คำพูดของหล่อนอาจจะดูวกวน แต่สรุปรวมแล้ว หล่อนต้องการบอกกับฉันว่า หล่อนกับฉันไม่มีทางคุยกันรู้เรื่องอย่างนั้นสิ


=============


ฉันชื่ออัญชิตา หรือคุณจะเรียกฉันว่าไฮโซอัญอย่างที่ใครๆ เขาเรียกกันก็ได้ อันที่จริงฉันก็ไม่อยากจะอวดรวยนักหรอก แต่ความรวยของฉันมันปิดปังเอาไว้ไม่ได้จริงๆ ก็ดูอย่างบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองที่คุณพ่อกับคุณแม่ทิ้งไว้ให้ฉันก่อนตายสิ มันใหญ่ชนิดที่ว่าต่อให้เล่นซ่อนหากันข้ามวัน คุณก็ไม่มีทางหาฉันเจอ แถมพ่อกับแม่ยังจากไปให้โลกจำด้วยการขับเครื่องบินเล็กตกในระหว่างเดินทางไปเที่ยวภูเก็ต ก็รวยซะอย่างอะนะจะให้ตายธรรมดาๆ ได้ยังไง

ส่วนหล่อนชื่อประณาลีผู้ที่มีความสุขอยู่ตลอดเวลา แม้ในขณะโหนรถเมล์ที่เบียดอัดกันจนแน่นยิ่งกว่าปลาทูน่ากระป๋องหรือเดินตากแดดจนตัวดำออกมาจากก้นซอยกับน้องชายที่ป่วยเป็นออทิสติก

หล่อนเป็นแค่คนชนชั้นล่างที่แตกต่างกับฉันราวฟ้ากับเหว เราสองคนมีเพียงสิ่งเดียวที่เหมือนกัน คือหล่อนกับฉันต่างก็ไม่มีพ่อแม่ แต่ทำไมหล่อนชอบทำตัวเหนือกว่าฉัน ด้วยการทำเหมือนตัวเองมีความสุขอยู่ตลอดเวลา จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าหล่อนกำลังปลอมใส่ฉันอยู่

เพื่อพิสูจน์ว่าหล่อนกำลังปลอมด้วยการหลอกตัวเองว่ามีความสุข ในขณะที่ชาตินี้หล่อนไม่มีทางมีทุกอย่างได้เหมือนอย่างที่ฉันมี ฉันจึงต้องเข้าใกล้หล่อนเพื่อค้นหาความจริง แต่ยิ่งค้นฉันก็ยิ่งไม่แน่ใจว่าหล่อนหรือฉันกันแน่ที่กำลังเป็นฝ่ายปลอม!!!