FORCED LOVE มาเฟียร้ายพ่ายรัก

"พี่ถามว่าชอบมันหรือไง?"

"ค่ะชอบ…ชอบมาก" มุมปากเล็กยกยิ้มแล้วมองเขาก่อนที่จะบิดมือให้หลุดจากการเกาะกุมของเขา ในขณะที่เขากำลังชะงักกับคำตอบของฉัน จัดการแตะคีย์การ์ดอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปในห้อง เรือนร่างฉันก็ถูกกระชากจากคนด้านหลังดันติดกับกำแพงไปโดยไม่ทันตั้งตัว

"พะ…พี่จะทำอะไร ปล่อยพาย!" มือฉันสองข้างถูกดันให้ติดกับกำแพงในขณะที่พี่คีรินยืนคร่อมไว้พร้อมกับมองฉันไม่ละสายตา ความอ่อนโยนที่เคยใช้มองฉันหายไปจากนัยน์ตาคู่คม กลับมีแต่ความดุดันราวกับคีรินที่ฉันไม่เคยรู้จัก

"เธอไม่มีสิทธิ์ไปรักคนอื่น" ยิ่งฉันดิ้นเท่าไหร่พี่คีรินก็ยิ่งออกแรงบีบจนมือฉันแดงไปหมด และคำตอบที่ออกจากปากฉันก็ยิ่งเพิ่มความโมโหที่ฉายออกมาทางสายตาเขาเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

"พายจะรักใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของพะ…อื้อ!" เขาก้มลงมาจูบฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว คำพูดถูกกลืนลงคอถูกปิดปากตัวเองแน่นพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากการกระทำที่เริ่มป่าเถื่อน

ทว่าฉันไม่สามารถสู้แรงเขาได้เลย พี่คีรินยิ่งเพิ่มแรงใช้มือเขาหนึ่งข้างรวบมือฉันทั้งสองข้างไว้เหนือหัว บดขยี้เรียวปากที่มีแต่ความเจ็บจากความไม่พอใจของเขา ระบายลงกับรสจูบที่ดิบเถื่อนจนฉันรู้สึกเจ็บเริ่มน้ำตาคลอเบ้า

"ฮึก…อ่อย! (ปล่อย)" ฉันดิ้นพล่านไปมาพยายามพูดเพื่ออยากหลุดพ้น แต่พี่คีรินกลับใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากขบเม้มริมฝีปากล่างจนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่คาวมาแตะลิ้น

"อ่อย…" แรงฉันเริ่มน้อยลงมาพร้อมกับลมหายใจที่ใกล้หมดลงทุกที จากที่ดิ้นพล่านในตอนแรกเริ่มอ่อนลงมีแต่น้ำตาสีใสที่ไหลอาบแก้มแทนความรู้สึกของฉันในตอนนี้