ตรวนรักเมียยอดสวาท

“คุณ…รุจนาถ”
ส่งเสียงประท้วงสั่นๆ เมื่อแขนข้างหนึ่งของเขาโอบอ้อมมาข้างหน้า วางฝ่ามือที่อุ่นเป็นร้อนลงกับเนินนุ่มอย่างถือสิทธิ์เป็นเจ้าของ
“อยะ…อย่าค่ะ โธ่! ปล่อยค่ะ”
“ปล่อยใคร”
เขาถามงึมงำกับท้ายทอย ขณะที่มือข้างที่เกาะกุมเนินนุ่มไม่ได้อยู่สุข
“ปล่อย... จ๊ะจ๋าค่ะ”
ตอบอย่างเอาใจ แต่คนที่เอาแต่ใจตัวเองหาได้สนใจไม่
อาจารีอ่อนใจ แต่ก็หวามหวิวไปพร้อมๆ กัน เมื่อกายและอกใจถูกสัมผัสคลึงเคล้าอย่างชำนิชำนาญ
“จ๊ะจ๋า”
“อื๋อ!”
ขานรับแค่นั้น เพราะความขัดใจและสะท้านไปหมด
เมื่อชายหนุ่มจับไหล่พลิกหันร่างเธอกลับมาเผชิญหน้าเขาอาจารีจึงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะต้านทาน
“ทำไมสวยอย่างนี้นะ ทั้งสวยทั้งหอมหวานไปหมดเลย นี่ก็หอม! ตรงนี้... ก็นุ่มเนียนเหลือเกินเชียว!”
“คุณรุจ...”
เรียกเขาอย่างอ่อนใจ
“อยู่นิ่งๆ เถอะน่ะ อย่าต่อต้านผมเลยนะคนดี”
“โธ่…”
อาจารีต้องขบริมฝีปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองปล่อยเสียงครางออกมา
รุจนาถกำลังสำรวจเรือนกายของเธออย่างเอาจริง
มือเขา…ปากจมูกเขา
“อย่าค่ะ คุณรุจ”
เขาไม่ตอบกลับมา อาจจะเพราะไม่อยากละจากความหอมหวานที่ชวนลองลิ้มนั้นก็เป็นได้
มือทั้งสองข้างของอาจารีกำแน่นกับผ้าปูที่นอนเป็นจังหวะ
ความรู้สึกขณะนั้นยากจะบอกใครได้