กรงปรารถนา

เขาขังเธอเอาไว้ในกรงปรารถนา...เพื่อปลดเปลื้องอารมณ์ใคร่...

เขามีทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอเว้นเสียแต่...ความรัก...

เขาคิดว่าความสุขสบายที่เขามอบให้นั้นเพียงพอที่จะทำให้เธอมีความสุข...

โดยที่ไม่รู้เลยว่านกตัวน้อยๆ อย่างเธอกำลังจะเฉาตายอยู่ในกรงทองเพราะขาดรัก...

                        ....

"ถอดกางเกง!"

"ฮะ!"

"ถอดกางเกงฉันจะทำโทษเธอ!"
พัชมนสตั๊นไปสิบวิเมื่อคีรินสั่งให้เธอถอดกางเกงเพื่อทำโทษ เพราะคำสั่งของเขาทำให้เธอคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย

กีระบมแน่ๆ แต่ก็ยังดีกว่าโดนตบโดนตีวะ!

คิดได้อย่างนั้นเสื้อยืดสีขาวก็ถูกถอดในเวลาอันรวดเร็วแต่มือที่กำลังจะปลดตะขอบราต้องชะงักเมื่อถูกห้ามไว้เสียก่อน

"หยุด! สั่งให้ถอดกางเกงเธอจะถอดเสื้อทำไม"

"อ้าว...ก็คุณจะทำโทษฉันไม่ใช่เหรอ"

"ใช่!"

"แล้วฉันทำอะไรผิดล่ะ ทุกครั้งที่คุณ....เอ่อ...อันนั้นอ่ะ ก็ถอดเสื้อตลอดไม่ใช่หรือไง"

"อันนั้นอะไร...นี่พูดภาษาคนอยู่รึเปล่าเนี่ย!"

คีรินทำหน้ายุ่งเมื่อเธอพูดจาฟังไม่เข้าใจ ส่วนคนที่โดนดุก็แว้ดใส่อย่างเหลืออด

"ก็เวลาเราเอากันคุณก็ปอกเปลือกฉันจนล่อนจ้อนตลอดอ่ะ!"

"เธอคิดว่าฉันจะทำโทษเธอด้วยอะไรน่ะ"
ใบหน้าเล็กซับสีเลือดและค่อยๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ยินคำถาม แต่ก็ยอมบอกในสิ่งที่คิดออกมาเป็นชุดราวกับท่องจำ

"ก็ลงโทษด้วยกระบองยักษ์ของคุณไง คุณคงจะอยากเอากระบองของคุณมาทิ่มฉันแรงๆ กระหน่ำแทงแบบไม่ยั้งจนกีฉันแทบพัง แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะฉันยอมให้คุณลงโทษได้"

พูดจบดวงตากลมโตก็มองมาที่เขาอย่างใสซื่อ ความคิดและสิ่งที่เธอพูดมาทำให้คีรินกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม นี่เองที่เขาบอกว่าพัชมนคือคนพิเศษ ในเวลาหนึ่งชั่วโมงเธอสามารถทำให้อารมณ์เขาเปลี่ยนได้รวดเร็ว เธอทำให้เขาโกรธจนแทบคลั่ง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ทำให้เขาทั้งอารมณ์ดีและมันเขี้ยวจนอยากดึงเธอมาฟัดแรงๆ