One Time วันเวลาของความรัก

(“กูกำลังจะแต่งงาน”) ประโยคนั้นคล้ายถูกไม้หน้าสามซัดเข้าใจอย่างจัง เจ็บจุกจนหายใจไม่ออก มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
(“อาทิตย์หน้าน่ะ มึงว่างมั้ย วันงานมีพิธีเช้าและเย็น กูอยากให้เพื่อนๆมา พิธีเช้าหรือเย็นก็ได้”)
ผมต้องตอบอย่างไร เราเงียบใส่กันสักพัก นี่น่าจะเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้ไทม์ได้
“ได้ ๆ เดี๋ยวกูรีบเคลียร์งาน เพื่อนแต่งงานทั้งทีไม่ไปได้ไง" ผมพรูลมออกปาก เพิ่งรู้ตัวว่ามีน้ำตาไหลตอนรู้ตัวว่าเสียงขาด ๆหาย ๆ "นี่มึงบอกแมนกับวินแล้วรึยัง”
(“บอกแล้ว”)
“เดี๋ยวกูทำงานก่อนนะไทม์ ไว้ค่อยคุยกัน…กูยินดีด้วยนะ”
ผมวางสายทันทีที่พูดจบเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะจับได้ว่าไม่ได้ยินดีอย่างที่พูดออกไป
หลายครั้งในเมื่อก่อนที่ผมโสด เพื่อนอย่างไทม์ก็มักจะโสดตาม จะเป็นไปได้ไหมที่ครั้งนี้เป็นเหมือนทุกครั้งที่เคยเป็น
“ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ” ผมได้แต่ขอโทษตัวเองซ้ำ ๆ ที่ทำให้เรื่องมันจบลงแบบนี้
หากย้อนเวลากลับไปได้ผมจะพูดคำคำหนึ่ง พูดในสิ่งที่ไม่เคยพูดกับไทม์สักครั้ง
“กู…รักมึงนะไทม์”

นายเอกกับพระเอกเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมากตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พวกเขามีเรื่องผิดใจกันจึงห่างหายกันไปถึง6 ปีแล้วทั้งคู่ก็กลับมาสานสัมพันธ์แบบลับๆเพราะนายเอกเป็นดาราไม่สามารถคบใครเปิดเผยได้ พระเอกเป็นหมอด้วยหน้าที่การงานและการอยู่ไกลกันจึงทำให้มีเรื่องเลิกรากัน หลายปีต่อมานายเอกได้รับสายโทรศัพท์จากพระเอก (พระเอกเชิญนายเอกไปร่วมงานแต่งงานของตัวเอง)