สั่งหัวใจว่าห้ามรัก

เธอไม่มีที่พึ่งเลยขอมอบทั้งกายและใจให้เขาเพราะหวังว่าจะได้อยู่ด้วยกัน แต่หลังจากมีอะไรกันแล้ว เขากลับโยนเงินสามแสนบาทให้เธอแล้วไล่ให้ออกไปจากชีวิต

*********

"นี่เงินสามแสน ตามที่แม่ของเธออยากได้"
"หมายความว่ายังไงคะ" เธอทำหน้างุนงงเพราะยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำ
"เอาเงินนี่ไป แล้วออกไปจากชีวิตของพี่ อย่าให้พี่เห็นหน้าเธออีก"
"พี่ธีร์" เพลงพิณพูดแทบไม่ออก หยดน้ำตาคล้ายจะร่วงลงมาแต่พยายามกลั้นไว้ เธอมองแววตาของชายหนุ่มที่ดูเย็นชาจนน่ากลัว
"ไม่ได้ยินเหรอ"
"ทำไมคะ เพราะอะไร" เธอถามเสียงแผ่วเบา
"นี่ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่กันแน่ คิดว่าพี่มีอะไรกับเธอเพราะอยากเลี้ยงดูเธอต่อไปอย่างนั้นเหรอ เข้าใจผิดแล้วพิณ พี่ต้องการให้เธอออกไปจากชีวิตต่างหากล่ะถึงทำแบบนี้!"

*********

"ธีร์ ยอมรับมาเถอะว่ามึงหึงน้องพิณ"
"หึงบ้าหึงบออะไร กูไม่ได้หึง"
"ปากบอกไม่ได้หึงแต่หัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยนะ ถ้ามึงเสียดายน้องพิณก็พูดออกมาตรงๆ เถอะ"
ธีรดนย์มองเตชิตอย่างเอาเรื่อง เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำว่า "กู ไม่ เคย เสีย ดาย"
"จะปากแข็งไปถึงไหน น้องพิณได้ชื่อว่าเป็นเมียมึงแล้วนะ ถ้ามึงจะหึงหวง กูก็ว่าไม่ใช่เรื่องแปลก"
"กูไม่ได้หึง เด็กนั่นจะคบใครหรือไปนอนกับใครก็แล้วแต่สิ ไม่เกี่ยวกับกู"
"ปากไม่ตรงกับใจ ดูก็รู้ว่ามึงตกหลุมรักน้องพิณเข้าแล้ว"
"มึงเอาอะไรมาพูด" ธีรดนย์ถามอย่างฉุนเฉียว
"เอาความจริงไง มึงหึง มึงเสียดาย มึงรักน้องพิณ"
"กูไม่ได้รัก"
"มึงรัก"
"กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้รัก!"
"มึงรัก!"
"ไอ้เต้!" ธีรดนย์จะลุกขึ้นไปชกหน้าเพื่อน แต่ห้ามใจได้เสียก่อนจึงนั่งลงที่เดิม เขามองเตชิตด้วยความขึ้งโกรธ มันทำให้เขาโมโหมากจนอยากฆ่าให้ตาย