ลบไม่ได้ช่วยให้ลืม

เมลินดาทิ้งตัวตนและทุกอย่างในอดีตหายไปนานถึงสิบสี่ปี มาวันนี้อดีตกำลังจะกระชากให้เธอกลับไปโดยฝีมือของเขา ศิวโรจน์ คนรักที่เราไม่เคยเลิกกันตั้งแต่เมื่อครั้งอดีต


"กล้วยไม้"
เสียงบุรุษคนเดิมคนเดียวกับที่ทางเดินในโรงพยาบาลวันนั้น ต่างกันแค่ชุดที่สวมใส่วันนั้นเขาอยู่ในชุดสบาย แปลกจากวันนี้ที่อยู่ในชุดข้าราชการตำรวจ
"ฉันว่าฉันบอกคุณไปแน่ชัดแล้วนะคะว่าฉันไม่ใช่กล้วยไม้ และก็ไม่รู้จักกล้วยไม้อะไรนั่นของคุณด้วย"
"พี่มั่นใจว่าพี่จำคนรักของตัวเองได้"
คำว่า คนรัก จากปากอีกฝ่ายทำเมลินดาแข็งค้าง แต่ก็แค่แวบเดียว แวบเดียวเท่านั้น
"คุณศิคะ ฉันขอยืนยันนะคะว่าฉันไม่ใช่กล้วยไม้ของคุณ และก็ไม่ใช่คนรักของคุณด้วย"
"ผ่านมาตั้งสิบสี่ปี แต่ทำไมนะทำไม" ศิวโรจน์เดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมสักสองก้าวได้
"ทำไมพี่ถึงไม่มีวันลืมกล้วยไม้เลยแม้แต่วินาทีเดียว"
เมลินดาไม่ได้ถอยเท้าหนีอย่างคนนึกกลัว เธอยืนหยัดที่จะยืนอยู่ตรงจุดเดิม ไม่แสดงท่าทีอ่อนไหวให้ใครก็ไม่รู้เห็นเป็นอันขาด
"แล้วกล้วยไม้ลืมพี่ศิคนนี้แล้วเหรอ"
แววตาที่อีกฝ่ายจ้องมองมาประสานสบกับเมลินดาเธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกบางอย่าง เธอรู้สึกว่ายิ่งสบตากับเขานานแววตานั่นก็ยิ่งเผาผลาญเธอมากขึ้นจึงรีบหันมองทางอื่นเสีย
"จะให้ฉันพูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้งฉันก็ขอยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่รู้จักคุณมาก่อนจริง ๆ "


*สำหรับใครที่ใช้iOSแนะนำให้ไปซื้อที่หน้าเว็บไซต์mebนะคะ ราคาจะได้เท่ากันกับราคาandroidค่ะ*