ย้อนยุคมาเป็นสตรีใกล้ตาย!

''ทำไมฉันต้องเข้ามาอยู่ในนิยายแบบนี้ด้วยเนี่ย!''

นอกจากจะเป็นเด็กกำพร้าที่ไม่มีพ่อมีแม่แล้วยังมารู้ตัวทีหลังว่าร่างนี้มีเวลาอยู่ได้เพียง2ปี แถมเจ้าของร่างนี้ยังก่อเรื่องสารพัดทิ้งเอาไว้ แล้วทำไมฉันจะต้องมารับกรรมแทนกันด้วย !!!! 

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!!!!

เสียงดาบที่ฟันลงบนคอของหมาป่าก่อนที่จะเริ่มอีกครั้ง

ฉึก เคร้งง เคร้ง!!!

''ตัดหัวของพวกมันถึงจะฆ่ามันได้'' เสียงทุ่มเอ่ยตะโกนดังขึ้นมาก่อนที่จะต่อสู้อีกครั้งแต่เขาก็พลางมองไปที่หญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

''บ้าเอ้ย! มันไปตามพวกมาด้วยพวกเจ้าระวังตัวไว้ให้ดี!'' อ้ายเสินตะโกนเอ่ยเสียงดังให้ลูกศิษย์นั้นได้ยิน

สำนักบุปผาแห่งนี้ไม่ได้สอนแค่ในตำราเท่านั้นพลางยังสอนการรบการใช้ดาบอีกด้วยทำให้เขาไม่ต้องไปกังวลกับลูกศิษย์ในยามนี้เลย เว้นแต่ว่าสตรีสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน

''พวกเจ้ารีบวิ่งไปข้างหน้าก็จะเจอทางเข้าหมู่บ้านแล้วประเดี๋ยวพวกข้าจะตามไป'' ไป๋อิงตะโกนออกมาก่อนที่ทั้งสามคนจะรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างหวาดกลัว

''โอ้ย!!'' เสียงของแม่นางเจียวจูที่ตอนนี้ได้สะดุดล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

''เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง'' เนี่ยเฟยเอ่ยถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

''ถามได้ก็เจ็บน่ะสิ'' เจียวจูเอ่ยออกมาด้วยความเจ็บปวด นี่ข้าอุตส่าห์ถามนางดีๆ เนี่ยเฟยพลางคิดในใจ ก่อนที่จะช่วยพยุงร่างกายของหญิงสาวขึ้นมา

''พวกเราต้องรีบไปแล้วนะถ้าวิ่งช้าเช่นนี้พวกหมาป่าก็ได้ตามมาทันหรอก!'' อันจือฮวาเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด เหตุใดในยามนี้นางต้องมาล้มกันด้วยเนี่ย!!

ทั้งสามคนได้เดินออกมาเกือบที่จะถึงทางเข้าหมู่บ้านแล้ว ก็พบเข้ากับสะพานข้ามหมู่บ้านที่มองลงไปเป็นสายน้ำลึกก่อนจะรีบพากันเดินข้ามไปแต่ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงของสัตว์ร้ายที่ไล่ตามพวกนางมา

บรู้วววว!!!

''มะ..มันมาทางนี้แล้ว!!'' อันจือฮวาตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว

''เพราะเจ้า! จะมาล้มอะไรตอนนี้กัน!'' อันจือฮวาเอ่ยออกมาอย่างโมโห

เจียวจูที่มีสีหน้าตกใจไม่น้อยที่ได้ยินสหายรักของนางเอ่ยออกมาเช่นนี้

''ข้าไปก่อนแล้วกัน!'' อันจือฮวาสะบัดแขนที่พยุงเจียวจูออกก่อนจะรีบวิ่งข้ามสะพานไปอย่างกลัวตาย ก่อนจะทิ้งหญิงสาวทั้งสองคนไว้ที่กลางสะพาน

''เจ้าอย่าพึ่งคิดอะไรให้มากนัก ยามนี้ข้ามสะพานให้ได้เสียก่อน'' เนี่ยเฟยรู้ว่าหญิงสาวผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่

''ข้าไม่ได้คิดอะไรเสียหน่อย...'' ก่อนที่เนี่ยเฟยจะช่วยพยุงนางให้เดินไปข้างหน้า

''เจ้ารีบเดินข้ามไปประเดี๋ยวข้าจะล่อพวกมันเอาไว้เอง'' ร่างบางได้หยิบไม้ขนาดใหญ่พกติดมาด้วย

''ไม่นะเจ้าก็ต้องมาด้วยกัน!!'' เจียวจูฉายแววตากังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะถูกเสียวหวานตะโกนใส่หน้า

''ข้าบอกให้เจ้ารีบไปไง! ประเดี๋ยวข้าจะตามไป เช่นนั้นจะไม่มีใครรอด!''

เจียวจูนางเห็นเช่นนี้ก็ได้รีบวิ่งให้เร็วขึ้นแม้ขานางจะเริ่มบวมแล้วก็ตาม ในใจนางตอนนี้คิดซะว่าจะต้องรีบตามคนมาช่วยให้เร็วที่สุด

เจียวจูวิ่งข้ามสะพานมาได้สำเร็จก่อนที่จะหันหลังไปบอกสตรีข้างหลังนาง แต่ก็ต้องตกใจเพราะว่าเนี่ยเฟยนางกำลังล่อพวกหมาป่าออกให้ห่างจากสะพานก่อนที่จะเผลอลื่นตกหน้าผาแต่ยังดีที่นางคว้ากิ่งไม้ที่เกิดกลางหน้าผาเอาไว้ได้ทัน

เนี่ยเฟยนางได้เอ่ยบอกเจียวจู ''ไม่ต้องมา รีบไปตามคนมาช่วยเร็ว!''

''กรี๊ดด! เจ้าจับเอาไว้แน่นๆนะ ข้าจะรีบตามคนมาช่วย''

เจียวจูรีบวิ่งไปข้างหน้าพร้อมกับร้องไห้ออกมานางทั้งรีบร้อนและหวาดกลัวว่าจะไม่ทันการ

''โอ๊ยย! ร่างกายของนางเกือบที่จะตกลงไปในแม่น้ำเสียแล้วยังดีที่คว้าเอาไว้ทัน นางจะตายอีกแล้วอย่างนั้นหรือ เหตุใดพระเจ้าจึงได้กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนี้กันเนี่ยเฟยหลับตาลงพยามตั้งสติตัวเองเอาไว้ก่อนที่จะนึกถึงบุรุษผู้หนึ่งที่ช่วงนี้เขาแสดงสีหน้าเป็นห่วงออกมาทำให้นางเผลอยิ้มออกมา

''ถ้าหากว่าข้ารอดในครั้งนี้ข้ายินดีที่จะแต่งงานกับท่าน'' ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงอาบแก้มหญิงสาว



ทางด้านของไป๋อิงที่ได้รีบตามพวกสตรีทั้งสามคนมาก็ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องจึงได้รีบวิ่งตามเสียงมาก่อนจะจัดการพวกหมาป่าที่หลงเหลืออยู่

เคร้งง ฉึก!!!

!!!!

''เนี่ยเฟยเจ้าอยู่ที่ใด!'' ไป๋อิงเอ่ยตะโกนเรียกหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะได้ยินเสียงที่เขานั้นตามหา

''ท่านพี่ อึ้ก!'' เนี่ยเฟยได้ยินเสียงเรียกของชายหนุ่มก่อนที่จะได้เอ่ยตอบรับไปนางเริ่มที่จะไม่ไหวเสียแล้ว

''เจ้า!!เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้'' ก่อนที่จะยื่นมือไปคว้าหญิงสาวเอาไว้แต่ทำอย่างไรก็เอื้อมไม่ถึงเสียที นางตกลงไปลึกมากเขาคว้ามือของนางไม่ถึงเลย

ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยามอีกรอบก็ขว้ามือนางเอาไว้สำเร็จแต่ดันเป็นข้างที่เขาได้รับบาดเจ็บมาที่ตอนนี้แขนนั้นเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลลงมาโดนแขนของหญิงสาว

''ข้าเริ่มจะไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะท่านพี่...อึ้ก!'' นางเริ่มที่จะหมดแรงเสียแล้ว

''อดทนอีกนิดเถิดข้าจะช่วยเจ้าให้ได้!'' ชายหนุ่มเอ่ยบอกหญิงสาวที่ยามนี้ใบหน้าของนางฉายแววหวาดกลัวและร้องไห้ออกมา

''ข้าไม่เป็นไรจริงๆ เจ้าค่ะท่านปล่อยข้าเถิด...''

ไป๋อิงที่ได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ออกมาก็ได้ตะโกนใส่หน้าของนางด้วยความโกรธ

''เจ้าอย่าได้เอ่ยคำนี้ออกมา ยังไงข้าก็จะช่วยเจ้าเอาไว้ให้ได้!!!''

ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยออกมาก็เหลือไปมองด้านหลังของชายหนุ่มที่ตอนนี้มีหมาป่าตัวหนึ่งกำลังจะวิ่งตรงมาหาพวกเขาด้วยความเร็ว

''ท่านพี่ด้านหลัง!!'' เนี่ยเฟยนางตะโกนออกมาก่อนที่จะแกะมือของเขาออกจากนาง

ไป๋อิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้หันหน้าไปและได้คว้าดาบจัดการฟันหัวของมันก่อนที่จะหันไปมองมือที่หญิงสาวแกะมือของเขาออกอย่างรวดเร็ว

''ไม่!!! ไม่นะเนี่ยเฟยย!!!'' เขาทำได้แค่มองรอยยิ้มที่นางส่งมาให้เข้าครั้งสุดท้าย

''อึ้ก!!'' ไป๋อิงที่กำลังจะกระโดดตามลงไปก็ถูกอ้ายเสินและลูกศิษย์ที่ตามหลังเขามาได้คว้าร่างเอาไว้ทัน

''ปล่อยข้านะปล่อย!!!''

''ข้าบอกให้ปล่อยยังไงเล่า!''

''อึ้ก...เนี่ยเฟยเหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้กับข้ากัน!''

''ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าจ้าจะช่วยเจ้าให้ได้...อึ้ก!'' น้ำตาลูกผู้ชายได้ไหลอาบแก้มของชายหนุ่มจนคนที่ยืนอยู่แถวนั้นก็ได้มองมาด้วยความสงสาร

.

.

.

ถ้าหากข้ารอดไปได้ข้าจะบอกรักท่าน... ก่อนที่ร่างบางจะจมลงสู่สายน้ำแล้วหายไป


- แนวดราม่า โรแมนติก จีนโบราณย้อนยุค

-มีฉาก (Nc20+)

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนใดส่วนหนึ่งในนิยาย ไปเผยแพร่ ไม่ว่ากรณีใดๆ ทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาตจาก เจ้าของผลงาน หากฝ่าฝืนมีโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมายพระราชบัญญัติ ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537