มิอาจเอื้อนเอ่ย 不会说话

“ถิงเอ๋อรู้ความหมายของถั่วแดงหรือไม่”
เด็กน้อยเอียงคอแสดงหน้างุนงง “มีความหมายด้วยหรือเจ้าคะ มิใช่เอาไว้ทำอาหารอย่างเดียวหรือ”
“แปลว่าคิดถึง หรือคะนึงหา”
หวงม่านถิงทำหน้าเหลือเชื่อ พูดสิ่งที่คิดออกมา “ความหมายไพเราะมาก ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าเม็ดแดงกลม ๆ เบี้ยว ๆ นี่ จะมีความหมายลึกซึ้งถึงเพียงนี้”
“ทุกอย่างมีความหมายในตัวของมัน”
“เจ้าบทเจ้ากลอนอีกแล้ว” เด็กหญิงบ่นอุบ
“มีตำนานเล่าว่าหญิงสาวคอยคนรักที่เป็นทหาร ชายหนุ่มออกรบอยู่ชายแดน สองปี ตั้งแต่ที่พวกเขาต้องแยกกัน หลังจากแต่งงานได้เพียงเจ็ดวันเท่านั้น นางปลูกต้นถั่วแดงใส่กระถางต้นไม้ และเอาไว้ในห้องนอน ไม่เจอหนึ่งวัน ก็ปลูกเพิ่มหนึ่งต้น
จนเวลาล่วงเลยไปถึงสองปี จู่ ๆ วันหนึ่งสามีของนางก็กลับมา เขาเห็นภรรยากำลังย้ายกระถามต้นไม้จากห้องนอนเพื่อเอาพวกมันออกมาตากแดด
เพ่งมองให้ดีในกระถางกลับเป็นต้นถั่วแดงที่ถูกดูแลอย่างเอาใจใส่ ในห่อผ้าของเขาเองมีห่อถั่วแดงอยู่ด้านใน เขาไม่ได้ปลูก เพราะไม่มีเวลาดูแลมัน แต่ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงนางผู้เป็นภรรยารัก จึงเลือกที่จะเก็บเมล็ดถั่วแดงตามจำนวนวันที่พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันแทน
สามีและภรรยารักกันลึกซึ้ง ถั่วแดงจึงเปรียบดั่งตัวแทนความคิดถึง หากถวิลหาใครสักคน เฝ้ารอให้ได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง มันจะเป็นตัวแทนของความคะนึงหา”
“ช่างน่าอิจฉาสตรีผู้นั้นจริง ๆ”
โจวเฟิงวางช้อน ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มของเด็กน้อย “เมื่อโตขึ้นถิงเอ๋อก็จะมีเช่นกัน”
“ถิงเอ๋อจะถือว่าพี่เฟิงอวยพรล่วงหน้านะเจ้าคะ”
“อื้ม” …พี่สัญญา...