บอดี้การ์ดรัก...หยุดหัวใจนายเสเพล

เพราะความเข้าใจผิด... คิดว่าบิดาเป็นคนฆ่ามารดาและอาผู้เป็นต้นแบบของชีวิต ทำให้ ‘กัญจน์’ แสร้งทำตัวเสเพล เหลวแหลกขวางโลกด้วยหวังให้บิดาเจ็บปวดเหมือนตน แต่แล้วเขากลับถูกท่านดัดหลังด้วยการส่งสาวรุ่นพี่ผู้มองโลกในแง่ดีเข้ามาเป็นพี่เลี้ยง ดูแล และชักชวนพากันเดินอยู่ในกรอบที่ถูกต้องเพื่อทำให้ชายหนุ่มเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น
แต่ใครจะคาดคิดว่า หลังเธอวิ่งตามเกาะติดเขาเป็นปลิงเพียงไม่นาน กลับได้รู้ว่าภายใต้ความเสเพลฉาบหน้านั้นมี ‘ความลับ’บางอย่างที่ชายหนุ่มปกปิดไว้ เท่านั้นยังไม่พอ ‘ครางรัก’ ยังถูกเขาลอกคราบจับกินจนไม่เหลือความเป็นตัวของตัวเองอีกด้วย...

##โปรยความแซ่บเนื้อหาในเรื่องเล็กน้อย Ò­Ó##

"อ๊ะ..."
มือหนาปล่อยข้อมือเล็กให้เป็นอิสระ ดึงรั้งเธอเข้ามาแนบแน่นซับกลิ่นกายสาว ซุกไซ้แนบชิดจนไม่เหลือพื้นที่ว่างระหว่างกัน มืออุ่นร้อนค่อยๆ เลื้อยเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง แตะสัมผัสหน้าท้องแบนราบขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะเข้าไปกอบกุมก้อนเนื้อกลมหยุ่นนุ่มข้างหนึ่งอย่างแรงจนเจ้าของร่างเริ่มได้สติกลับมาอีกครั้ง
"อื้อ...นายปล่อยฉันเถอะนะ ปล่อยยย" แม้เสียงจะกระท่อนกระแท่นไร้พลังแต่ก็พยายามเรียกเตือนสติอีกฝ่าย
"ผมเตือนคุณแล้ว" เสียงทุ้มกดต่ำผ่านลำคอหนาบ่งบอกชัดเจนว่าเจ้าตัวต้องการสั่งสอนให้อีกฝ่ายเข็ดหลาบ
"นายกัญจน์ปล่อยฉันเถอะ ฉันขอร้อง"
เมื่อคนในอ้อมกอดเริ่มดิ้นรนและผลักไส กัญจน์จึงหยุดการกระทำพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเสยผมอย่างหงุดหงิด ดวงตาสีนิลเต็มไปด้วยร่องรอยอารมณ์เสน่หาและความตึงเครียดรอการปลดปล่อย
"ออกไป! แล้วคราวหน้าก็อย่ามายุ่มย่ามกับผมอีก ไม่งั้นผมลอกคราบคุณแน่"