หมาเฟียคลั่งรัก (mpreg) me enamoré

ก็แค่อยากจะจีบชาร์รอทให้ติดทำไมยากนัก ลูกน้องก็ต้องเก๊กใส่ หวานใจก็ทำหน้ารำคาญทุกครั้งที่สบตา โถ่ หมดกันตำแหน่งทายาทตระกูลมาเฟียแสนโหด บ่นอยากกินแชมเปญ 5 วิต่อมาก็ได้จริง ๆ .....หมายถึงแผล เพราะชีวิตสงบสุขกับภรรยาแสนเพอร์เฟค และลูกๆ ที่น่ารักทั้งสอง กว่าจะได้มันมาก็เลือดตกยางออกไปไม่รู้กี่รอบ ถามว่าเพราะชกต่อยเหรอ เปล่า....เมียเก่งเทควันโด้

ไอ้เรานี่มันโคตรเสียเชิง!

...

ยื่นมือไปข้างหน้าคนที่ยืนนิ่งกอดอกมองผู้คนจ้องมองเราเป็นตาเดียวนานเกือบนาทียังไม่มีวี่แววว่าจะคุยด้วย อย่างกับคู่แต่งงานทั่วไปที่ชอบทะเลาะกันเป็นชีวิตจิตใจอะไรประมาณนั้นทั้งที่ระหว่างเรามันคือเหตุการณ์ปกติในชีวิตประจำวัน
“รีบเริ่มงานเถอะครับจะได้เสร็จเร็ว” แชมเปญเมินเขาหน้าตาเฉยเดินผ่านนำเข้าไปในโรงงานปล่อยให้แม็กซิมยืนยื่นมือค้างกลางอากาศจนต้องใช้มือตัวเองอีกข้างจับกลับมาแทนแก้เขิน
“จะไม่บอกหน่อยเหรอครับว่าชื่ออะไร?” หันหลังเดินตามกลุ่มคนที่เริ่มเดินทางเข้าไปลึกถึงในห้องผลิตขนาดใหญ่
“ดอกเตอร์ชาร์รอท” ตอบเสียงนิ่งเขาก็ยังเดินเก็กล้วงกระเป๋าตามตื้อข้างหลังก็มีลูกน้องตามเป็นฝูงปลากลุ่มใหญ่เจอเหยื่อ
“นามสกุลล่ะ?” แชมเปญหันไปมองคนยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่คนอื่นก็มองเราเคอะเขินสุดท้ายก็ถอนหายใจยอมแพ้
“เดอเลออน..”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” คนตัวเล็กส่ายศีรษะเอือมระอารีบหันหน้าเดินหนียิ่งเห็นรอยยิ้มอีกฝ่ายก็ยิ่งหมั่นไส้ มาคุยกันในสรรพนามทางการสถานแบบนี้แล้วรู้สึกขนลุกจั๊กจี้แปลกไปหมด
“ปกติของคู่แต่งงานเค้าหยอกกันเหรอ”


“จะมีสารอะไรปนเปื้อนไหมครับ?” เก็บตัวอย่างเบียร์ในถังเพราะต้องส่งกลับไปตรวจศูนย์วิจัยอยู่แล้ว
“ไม่น่ามี”
“อยากได้อะไรไหมต้องเดินอีกยาวจะเหนื่อยนะ” ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง ยืนเอนตัวพิงเสามองคนในชุดกราวน์สีขาวยังคงทำหน้านิ่งเรียบอย่างที่เจอกันตั้งแต่หน้าโรงงาน
“ไปให้พ้นหน้าสักยี่สิบนาทีจะช่วยได้มาก”
“หึ..” เขาหลุดหัวเราะกับประโยคไล่นั้นที่ดูเหมือนเป็นเรื่องตลกมากส่งมือเอื้อมวางบนศีรษะโยกไปมาเบา ๆ เอ็นดู

ติดตามนักเขียนได้ที่ @INNIGHT_LAB ทุกช่องทาง