ตามรอยรัก (อยุ่ในซีรี่ย์รักชุด ชโลมใจด้วยไอรัก) นิยายสั้น เธอหลงรักเขาหักปรักหัวปรำ ขอยอมแม้แต่เป็นได้แค่ชู้ทางใจ

“โธ่เอ๊ย..อยู่แค่นี้ให้ขับอ้อมไปซะสุไหงโกลก..”
เธอเอ่ยออกมาเชิงประชด เมื่อก้าวลงจากรถพร้อมกับช่วยประคองเขาให้เดินลงมา
“ที่แท้ก็..”
เธอหันไปมองทางด้านข้างของบ้านหลังนี้ ซึ่งมีบ้านอีกหลังหนึ่งยังคงเปิดไฟสว่างจ้า มันคือบ้านของเธอนั่นเอง
บ้านของชายคนนี้ก็อยู่ติดกับบ้านของเธอห่างกันเพียงรั้วกั้น หลอกให้เธอขับรถวนไปซะรอบเมืองเธอไม่เข้าใจว่ามันเรื่องอะไร แล้วทำไมต้องห่วงใยเขามากมายขนาดนี้
“กลับมาแล้วหรือ..”
น้ำเสียงแหลมเล็กฟังดูเย้ยหยันยังไงชอบกลดังขึ้นทันทีที่เธอประคองเขาให้ก้าวเข้ามาในบ้าน
“ ไงคะ..พีชนะ..ไม่มีปัญญาขับรถกลับเองหรือ ถึงต้องให้เด็กข้างถนนขับรถมาส่ง..”
“นี่คุณพูดให้มันดี ๆ หน่อย..ที่ฉัน..เอ่อ..ที่ผมพาเขามาส่งนี่ก็บุญแล้วนะ..”
ม่านไข่มุก เอ่ยออกไปแล้วก็รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าและบุคลิกเสียใหม่
“เขาเป็นพี่ชายคุณหรือครับ..”
เธอเอ่ยถามเมื่ออนาลัยยิ้มกว้างก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา เจ้าหล่อนลุกขึ้นยืนอกดอกมองมาหาชายหนุ่มด้วยหางตาแล้วมองหน้าเธอนิ่งอย่างพิจารณา
“ผู้ชายคนนี้คือสามีที่ไม่ได้เรื่องของฉัน..ใครว่าพี่ชาย..พี่ชายของฉันเขาไม่ไร้น้ำยาแบบนี้หรอก..”
คำพูดของหล่อนทำให้พีชนะเงยหน้ามอง หัวใจของเขาเจ็บปวดอย่างที่สุด
“ขอบใจนะน้องชาย..แล้วจะกลับยังไง..”
“ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ชาย ผมกลับเองได้..ว่าแต่ทำยังไงเราถึงจะได้พบกันอีก..”
เขามองลึกเข้าไปในดวงตางามของเธอแวบแรกเขารู้สึกได้ว่า มันเหมือนอะไรบางอย่าง บอกเขาว่า
เธอเหมือนขั้วไฟฟ้าที่ต่างขั้วกับเขาและพร้อมที่จะวิ่งเข้าหากันได้ทุกเมื่อ
“อยากพบผมอีกหรือน้องชาย..”
เธอพยักหน้า
“ที่เก่านั่นแหละ..”
เธอยิ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองหน้าอนาลัยอีกครั้ง
“ไปก่อนนะครับ..”
เธอค้อมศีรษะให้อนาลัยนิดหนึ่งแล้วหมุนร่างเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น แต่ก็อดที่จะหันกลับไปมองดูเขาทั้งสองคนอีกครั้งไม่ได้
“บ้านออกใหญ่โต ทำไมถึงไม่อยากกลับบ้าน..เมียก็ออกจะสวยหยาดเยิ้ม..แปลก..”
เธอถามตัวเองอยู่เงียบ ๆ แล้วก็รีบเดินออกจากรั้วบ้านของเขาตรงไปยังบ้านของเธอที่พอยามเห็นหน้าเธอก็ไม่ยอมเปิดประตูให้ จนเธอต้องดึงวิกผมพร้อมหนวดเคราออกแล้วบอกให้ชัดเจนว่าเธอเป็นใคร ยามจึงยอมเปิดประตูให้

“ไงลูก..ไปไหนมากลับจนป่านนี้ พ่อเป็นห่วงนะลูก..”
เธอยิ้มหวานก่อนจะโผเข้าไปหาพ่อ กอดเขาไว้แล้วหอมแก้มเบา ๆ
“ตั้งแต่กลับมาจากเมืองนอกเที่ยวทุกวันเลยลูก..เมื่อไหร่จะช่วยพ่อทำงาน..”
“พรุ่งนี้เป็นไงคะพ่อ..”
นายบัณฑูรเลิกคิ้วสูง
“หยุดตามหาชายในดวงใจแล้วหรือลูก..ไม่เรียนรู้จิตใจผู้คนแล้วหรือ..”
เธอหยุดรอยยิ้มเอาไว้ทั้งยังทำให้นึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นขึ้นมา เธอพบเขาเป็นครั้งแรก ไม่ได้พูดคุยอะไรมาก แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากจะรู้จักเขาอยากจะอยู่ใกล้ ๆ เขา
และยิ่งไปกว่านั้น ข้างกายของเขามีสตรีที่สวยงามเคียงข้าง เขาเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว
“ทำไมเงียบล่ะลูก..”
“ง่วงแล้วค่ะพ่อขา พรุ่งนี้ไข่มุกจะไปทำงานกับพ่อนะคะ..”
“แน่นะลูก..”
“แน่ค่ะพ่อ..”
“งั้นไปนอนเถอะลูก..แต่ว่าคราวหลังไม่เอานะกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้พ่อเป็นห่วง..”
นายบัณฑูร พาเธอมาส่งถึงห้องนอนแล้วจึงกลับไปยังที่พักของเขาในขณะที่ม่านไข่มุกนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง
เธอนึกถึงใบหน้าที่คร้ามคมหล่อเหลาของเขาขึ้น สิ่งที่ทำให้เธอติดใจจนไม่อาจจะลืมก็คือแววตาคมคู่นั้น เป็นดวงตาที่คมกริบ ฉายแววฉลาดและอาจหาญ แต่ทำไมต้องเจือด้วยความขมขื่นปวดร้าวเอาไว้อย่างมากมาย
“ คุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจนักหนานะ..อยากรู้จัง..”