ราชสีห์ล่ารัก (อยู่ในซีรี่ย์รักชุด ชโลมใจด้วยไอรัก) นิยายสั้นที่แสนหวาน

“นาย มีคนกลุ่มหนึ่งมาขอพบ...”
เขาหันมามองหน้าเธอที่ดูตื่นตระหนกไม่น้อย
“ใครคะ..”
เธอโผเข้ามาหาเขา แล้วมองหน้าเขานิ่ง
“ไม่รู้เหมือนกัน ผมขอตัวไปพบกับพวกเขาก่อน..คุณอยู่นี่นะ..อย่าไปไหนนะครับ สัญญากับผมก่อน..ห้ามหนีนะจ๊ะ...”
เขามองสบตาของเธอนิ่ง
“ค่ะ..”
เขารวบมือบางมาจรดที่ปลายจมูกและริมฝีปากเบา ๆ ก่อนจะหมุนร่างเดินจากไป...เขาหายไปสักครู่ใหญ่ ทำให้เธอรู้สึกกระสับกระส่ายกระวนกระวายใจอย่างมาก
และเมื่อเห็นเขาเดินกลับมา เธอก็รีบก้าวเข้าไปหาเขา มองหน้าเขาที่ก้มลงมอง นัยน์ตาของเธอดูไหวหวั่น เมื่อเห็นอาการนิ่งเงียบของเขา
“พวกเขาตามฉันมาแล้วหรือคะ..”
เขาพยักหน้าพร้อมกับกอดร่างบางของเธอไว้แนบแน่น
“พี่ชาย..ไม่ไปไม่ได้หรือคะ..อย่าบอกพวกเขาสิคะ..”
หยาดน้ำใส ๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยของเธอ ตามด้วยเสียงสะอื้นไห้เบาๆ
“ฉันอยากอยู่ที่นี่ อยากอยู่กับพี่ชายที่นี่ ไม่อยากกลับไป..อย่าบอกพวกเขาสิคะ..”
“พี่ชายก็อยากให้เป็นเช่นนั้นแต่ทำไม่ได้ ถ้าพี่ชายทำแบบนั้น พี่ชายจะไม่เห็นแก่ตัวเกินไปหรือ..น้องชายสูงส่งเกินกว่าที่พี่ชายจะทำแบบนั้นได้…”
เธอมองหน้าเขาทั้งที่น้ำตายังเจิ่งนองอยู่เต็มใบหน้า
“ไม่ค่ะ..ฉันรักพี่ชายฉันแน่ใจเดี๋ยวนี้ว่า ฉันรักพี่ชาย..ฉันต้องการอยู่ที่นี่ ต่อให้ลำบากมากกว่านี้ก็ยอมค่ะ..นะคะเราจะอยู่ด้วยกัน พี่ชายเคยขอฉันแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ...ฉันตกลง..”
เขายิ้มกว้าง ก่อนจะบรรจงจูบซับน้ำตาให้เธอ
“ผมดีใจที่คุณยอมแต่งงานกับผม..ขอบคุณมาก..ฟ้ามุ่ย..ผมดีใจอย่างมากที่ผมมีคนที่รักผมแล้ว..”
“แล้วคุณล่ะคะ..พี่ชาย รักฉันบ้างไหม..”
เขานิ่งไม่ตอบ เพียงแค่มองดูดวงหน้าหวานของเธอนิ่ง
“อย่าให้พวกเขารอนาน..ผมจะเดินไปส่ง ...”
เธอยังยืนอยู่ที่เดิม
“ทำไมคะ..ทำไมถึงยอมให้ฉันไป ..ทำไมหรือความรักของฉัน มันไม่ส่งผล...ความรักของฉันไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกตอบสนอง..ความรักของฉันมันเป็นหมันหรือคะ..”
“อย่าคิดเช่นนั้นเลยนะ..ไม่เป็นอย่างที่คุณคิดหรอก..”
“แล้วยังไงล่ะคะ..ฉันยอมละทิ้งทุกอย่างได้ฉันจะอยู่กับคุณที่นี่..”
“สถานที่นี้เหมาะแค่เป็นที่ท่องเที่ยวพักผ่อนชั่วคราวไม่เหมาะที่จะเป็นที่อยู่อาศัยของคุณหรอกเชื่อผมสิ..ถ้าคุณนึกถึง..ก็กลับมาที่นี่ยังรอคุณอยู่ ทุกคนยินดีต้อนรับการกลับมาของคุณเสมอ..”
เธอสะบัดมือออกจากฝ่ามือใหญ่ของเขา แล้วก้าวถอยห่างออกมา ทว่าสายตาของเธอยังจับจ้องมองดวงหน้าคร้ามคมของเขาเช่นเดิม
“ฉันเสียใจ ความรักของฉันไม่มีค่าอะไรเลย..ฉันรักคนที่ไม่มีหัวใจน่าอายที่สุด..”
เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าอย่างไม่ไยดีแล้ววิ่งออกจากตรงนั้น
“ขอเราอย่าได้พบกันอีกตลอดชาติ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ฉันจะลืมคุณให้ได้.”
เธอหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งก่อนจะวิ่งจากไป..เขาเองก็แอบมองดูเธอก้าวขึ้นรถที่คนของพ่อกับแม่ส่งมารับตามที่เขาได้โทรกลับไปบอกถึงที่อยู่ของเธอ