ถนนไปดวงดาว

ว่าที่จริง...คนเรานั้น ถ้าไม่ปล่อยให้ความรักท่วมหัวใจเสียอย่างหนึ่ง
...จะพูด จะทำ จะคิด ก็เป็นต่อด้วยเหตุที่มีสติอยู่กับตัวทุกยาม
วาปีได้แต่นึกเปรียบตนเองขณะนี้กับขณะที่รักกับชีวิน...มันผิดกันไกลลิบเหมือนแผ่นฟ้ากับแผ่นดิน

แผ่นฟ้านั้นอยู่สูงแต่เลื่อนลอย เต็มไปด้วยความฟุ้งฝันที่จะคว้าไขว่เอามาไว้เป็นของตนให้ได้
ส่วนแผ่นดินอยู่ต่ำแค่ฝ่าเท้าเหยียบ...แม้กระนั้นก็เหยียบได้
บางทีอาจจะหยาบขรุขระ แต่ก็เป็นจริงเป็นจัง มิได้หลอกให้คิดว่าเป็นอะไรโดยที่มันไม่ได้เป็น

เรื่องราวของหนุ่มสาวที่เลือกเดินกันคนละเส้นทางเพื่อจุดหมายเดียวกัน...นั่นก็คือดวงดาว