กลใจสายใยรัก

"ปัญขอโทษค่ะ แต่ปัญไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ขอปัญมาหลบอยู่กับคุณสักพักได้มั้ยคะ" ปรัชมนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขอร้อง
ตฤนนัยอึ้งไปเพียงนิด ก่อนที่เขาจะเอ่ยตำหนิด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"อย่าบ้าน่าปัญ เธอก็รู้ว่าระหว่างเรามันคืออะไร ฉันให้เงินเธอไปตั้งห้าแสนแล้วไม่ใช่เหรอ แค่นั้นมันก็น่าจะมากเกินพอแล้วนะ"
"แม่หลอกเงินปัญไปหมดแล้ว แล้วท่านไกรคุปก็จะมาเอาปัญไปเป็นเมีย ปัญอยู่ที่นู่นไม่ได้อีกแล้วค่ะ คุณตฤนช่วยปัญเถอะนะคะ"
ปรัชมนมองคนตรงหน้าด้วยแววตาเว้าวอนพร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้ขอร้องเขาทั้งน้ำตา
"นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่เกี่ยวกับฉัน กลับไปซะ ไม่งั้นก็ไปหาที่หลบที่อื่นซะ"
พูดเสร็จก็หันหลังทำท่าจะเดินกลับไปขึ้นรถ แต่ปรัชมนที่น้ำตาเต็มหน้ากลับรีบก้าวเข้ามาขวางและฉุดรั้งมือของเขาเอาไว้
"คุณตฤนได้โปรดเถอะนะคะ ปัญไม่อยากไปเป็นเมียน้อยท่านไกรคุป"
"ฉันไม่อยากพูดมากนะ แต่หยุดทำตัวน่ารำคาญ แล้วก็กลับไปสักทีปัญ"
ตฤนนัยเอ่ยตัดบทด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดูไม่พอใจหนักกว่าเดิม แต่แล้วมือของหญิงสาวที่เขาพยายามสะบัดออกก็จับให้มือใหญ่ไปวางลงบนหน้าท้องของหล่อน และทันทีที่เขาแตะสัมผัสลงไปบนหน้าท้องที่ดูจากสายตาเหมือนว่าจะไม่มีอะไรใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ สัมผัสนั้นก็กลับทำให้เขารับรู้ได้ว่า...เธอกำลังท้อง