เก้าต่อไป

“ความเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุดในความรู้สึก ไม่ใช่เพียงเท่านั้นหรอก แต่ทุก ๆ ความรู้สึกไม่เคยมีที่สิ้นสุดในตัวมันเอง”

****************************************

สัญญากับครูได้ไหม ไม่ว่าจะเจออะไร จงอย่าหยุดเดิน เพราะอนาคตของเราสำคัญที่สุด อย่าลืมความฝันของตัวเอง อย่ายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อความรู้สึกเดียว เพราะสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันเป็นเพียงความรู้สึกชั่วคราว แต่อนาคตของเราน่ะคือสิ่งที่จะอยู่กับเราตลอดไป

——————————--------------------

“เราโตขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะเก้า พี่ยังจำเราตอนนั้นได้”

“แล้วผมโตพอที่จะเป็น ‘แฟน’ พี่ได้หรือยังครับ”

คำพูดที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ยินเล่นเอาต่อภพสะอึกอยู่ไม่น้อย อันที่จริงเขาควรจะดีใจเสียด้วยซ้ำ หากแต่ไม่สามารถแสดงความดีใจออกมาได้ เพราะมีบางสิ่งบางอย่างค้ำคออยู่

ชายหนุ่มลดมือลงจากศีรษะเด็กหนุ่ม ถอนหายใจเชื่องช้ายืดยาวพร้อมกับเบือนหน้าไปทางอื่น

“ผมรักพี่ และพี่ก็รักผม ยังมีอะไรที่สำคัญกว่านี้อีกเหรอครับ”

“มีสิ ตอนนั้นเรายังเด็ก เด็กเกินกว่าจะเรียนรู้คำว่ารัก แต่ตอนนี้…รู้ใช่ไหมว่าพี่เป็น ‘ครู’ ของเรา”

คนไม่เข้าใจขมวดคิ้วชักสีหน้างงไปใหญ่ “แล้วยังไงครับ ครูก็เป็นคนเหมือนกันไหม ครูก็มีความรักได้นี่นา ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหาย”

“มีสิ”

“มีสิ มีสิ แล้วมันมีอะไรล่ะครับ” เก้าเกียรติเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อย ๆ ความร้อนรนของเขาทำให้อยากรู้อะไรมากขึ้นเร็ว ๆ หากแต่ต่อภพยังคงใจเย็นอยู่ตลอด

“แล้ววันหนึ่งเราจะเข้าใจเอง”

“เข้าใจเรื่องอะไรครับ มีอะไรที่ผมยังไม่เข้าใจอีกงั้นเหรอ ใช่! ผมเป็นนักเรียนของพี่ พี่เป็นครูของผม แล้วยังไงครับ ครูกับศิษย์รักกันไม่ได้อย่างนั้นเหรอ ในเมื่อวันหนึ่งครูก็ต้องแต่งงานมีลูกมีครอบครัวเหมือนกัน และคนที่จะมาเป็นครอบครัวครู ไม่ใครก็คนใดคนหนึ่ง และใครคนนั้นก็ต้องเคยเป็นนักเรียนของใครมาก่อนทั้งนั้น แค่เพราะว่าพี่กับผมอยู่โรงเรียนเดียวกันงั้นเหรอเราถึงคบกันไม่ได้ ถ้าหากว่าผมย้ายไปเรียนที่อื่นแล้วมาเจอพี่ในเวลาส่วนตัว แบบนี้เราถึงจะคบกันได้ใช่ไหมครับ เพราะเราไม่ใช่ครูไม่ใช่นักเรียนกันนี่ ถ้าผมไม่รู้ว่าพี่เป็นครู พี่ไม่รู้ว่าผมเป็นใคร เราสองคนก็ต่างเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันที่สามารถมารู้จักกัน มีความรู้สึกดี ๆ ให้กัน แล้วก็รักกันได้”

“เก้า!”

“เห็นไหมครับ มันก็แค่ข้ออ้างสวยหรูที่เอามาจำกัดไว้ก็เท่านั้น แต่การกระทำไม่ได้ต่างกันเลย”