อิหนูจ๋า อย่าดุนักเลย

“เป้าใหญ่เป๋าหนัก”
ของดีประจำตำบลที่ใครเห็นต่างก็ต้องร้อง WOW หนึ่งเดียวคนนี้เท่านั้น ‘ป๋า’ ไงละจ๊ะ

ป๋าอะ หล่อ รวย กรวยก็ใหญ่ วัน ๆ นอนกระติกตีนสั่งงานลูกน้องไปทวงหนี้แทน แต่มีลูกหนี้รายหนึ่งที่ทำให้ป๋าต้องเดินนำไปทวงเองถึงบ้าน ไม่ใช่ทวงยากอะไร ‘น้อง’ บ้านนั้นเขาน่ารัก ป๋าเล็งไว้นานแล้ว แต่ดันติดปัญหาตรงที่ ‘พี่ชาย’ เป็นคนสวย เอ๊ย เป็นคนขี้หวงนี่สิ แล้วก็ดุ๊ดุ ดุขนาดที่ป๋ายังเกร็ง ลูกน้องยังกลัว ให้ตายซี…
บ้านอื่นกลัวป๋า แต่ไหงบ้านนี้ ‘พี่ดุ’ เป็นหมาเลยวะ
--------------------------------------------------------------------
“ไปเอาจักรยาน”
“ทำไม”
“แล้วจะไปมั้ย ร้านเค้กน่ะ”
ครั้นหูได้ยินแบบนั้น สองขาก็ก้าวพรวดวิ่งไปคว้าจักรยานจ่ายตลาดคันสีเขียวมิ้นต์ด้วยความเร็วแสง ป๋าก้าวขาขึ้นคร่อม เงยหน้าเตรียมป้องปากตะโกนเรียกหาน้องบีม แต่ทว่ากลับมีน้ำหนักตรงเบาะหลังเรียกสติให้หันมองเสียก่อน
เบียร์จะมานั่งซ้อนท้ายทำไม…
“ปั่นไปดิ”
“ปะ ไปไหน”
“ไปหาแม่มึงมั้ง”
ป๋ายู่หน้า อย่าด่าเยอะนักซี คนยิ่งมีหัวใจอ่อนไหวอยู่ เจอหน้ากันไม่ถึงชั่วโมงก็เหมือนโดนด่าล่วงหน้าไปเจ็ดวัน
“ไอ้โชค อย่ามาโง่ มึงยังจะแดกอยู่มั้ย ไอ้เค้กคู่รักของมึงเนี่ย”
“แต่อยากไปกับน้องบีม…”
“งั้นก็รอกูตายก่อนแล้วกัน มึงค่อยมาเคาะโลงขอ” พี่ชายที่โคตรหวงน้องจ้องขึงขัง ยืนยันว่าต้องข้ามศพกันไปก่อนถึงจะมีวันนั้น “มึงอย่ามาเรื่องมาก ปั่นไปเร็ว ๆ เลย ร้อน”
ป๋าอ้าปากหวอเมื่อเรื่องมันลงเอยแบบนี้ เฮ้ย เป็นแค่ลูกหนี้ (+พี่ชายว่าที่แฟน) แท้ ๆ แต่วางก้ามใหญ่โตเกินไปไหม มาออกคำสั่งกันไม่พอ มีบ่นว่าร้อนอีก ผิวแสนบอบบางแพ้ง่ายของป๋ามันคันยิบ ๆ นี่ลูกเจ๊เมี่ยงเลยนะ ลูกเจ้าของตลาดเลยนะโว้ย มาสั่งเป็นแม่เลย อย่างนี้มันต้องแสดงให้เห็นแล้วว่าใครกันแน่ที่ใหญ่คับซอยสุดในย่านนี้!
“จ้ะ” ตกปากรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนสองเท้าจะถีบจักรยานไปร้านเค้กข้างตลาด
ก็แหม ป๋าเคยกล้าขัดใจเสียที่ไหน…