จองจำรักคนเถื่อน

เธอจำยอมทรยศเขา เพื่อรักษาชีวิตอีกคน
....
“ฉันว่าเราคุยกันตอนนี้ไม่รู้เรื่องแน่ เอาไว้ค่อยคุณพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” มัณฑิตาพูดอย่างรู้อารมณ์เจ้าของบ้าน ก่อนตัดบท “คุณไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะนอนแล้ว...ง่วง”
“ที่ไม่อยากคุยกับฉันเพราะคิดถึงไอ้หมอนั่นใช่ไหม ฉันอยากรู้นักว่ามันมีดีกว่าฉันตรงไหน มันรวยกว่าก็ไม่น่าใช่ หล่อกว่าก็ไม่ใช่อีก หรือว่ามันลีลาเด็ดกว่าฉันเธอถึงรักมันมาก ถึงขั้นแต่งงานด้วย” เป็นความแค้นอย่างหนึ่งในใจรุจน์ดนัย ไม่ใช่ว่าไม่เคยขอมัณฑิตาแต่งงาน ทว่าเธอกลับปฏิเสธบอกว่ายังไม่พร้อม ให้อยู่กินกันแบบนี้ไปก่อน ซึ่งเขาไม่เร่งรัดเธอเพราะมั่นใจว่า ช้าหรือเร็วก็ได้เข้าประตูวิวาห์กับเธอไม่ผิดเป้าหมาย ทว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน มัณฑิตาทรยศเขาอย่างเลือดเย็นที่สุด
“ฉันถึงบอกคุณไงว่า คุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่อง เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ล่ะกัน” อารมณ์แบบนี้ คุยให้คอแตกกันไปข้างก็ไม่รู้เรื่อง มัณฑิตาลุกขึ้นยืนหมายเดินไปยังเตียง เธอก้าวเท้าได้เพียงสามก้าว ร่างหนานำร่างมาขวางไว้ ทั้งสีหน้าและแววตาน่ากลัวจับใจ หัวใจสาวเต้นแรงมาก
“เธอนอนกับมันกี่ครั้งถึงได้ติดใจมันมาก ถึงขั้นแต่งงานกันมัน ทีฉันขอเธอแต่งงานหลายครั้งเธอก็ไม่เคยตอบตกลงเลย มันดีกว่าฉันตรงไหน หรือลีลามันเด็ด...หา!” น้ำเสียงรุจน์ดนัยน่ากลัวมาก บวกกับหน้าตาเขาตอนนี้ มัณฑิตาถึงกับสะดุ้งโหยง หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับตนพบเจอปีศาจร้าย “ตอบมา!”
“คุณอยากรู้ไปทำไม รู้แล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเพราะคนที่ฉันแต่งงานด้วยคือเขา ไม่ใช่คุณ แล้วเขาก็ไม่ถือด้วยที่ฉันเป็นของคุณมาก่อน เขารับฉันได้ทุกอย่าง คุณไม่ใช่คนที่ฉันตั้งใจใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน คุณจะสนใจทำไมว่าฉันจะนอนกับใครมาบ้าง จะสนใจทำไม” มัณฑิตาไม่รู้ตัวว่า คำพูดตนนั้นเสมือนเติมเชื้อไฟแห่งแรงโทสะในใจรุจน์ดนัยในปริมาณเพิ่มจนถึงขีดสุด เขากำมือแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์น่ากลัว ความคิดเขาตอนนี้คือ อยากฉีกร่างเธออกเป็นชิ้นๆ “ฉันถึงบอกคุณไงล่ะว่า ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน ได้ยินไหม ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคุณ”
มัณฑิตาเอ่ยในเรื่องที่ตรงกันข้ามกับใจ และเลือกไม่บอกความจริง บอกไปเขาคงไม่เชื่อ อาจคิดว่าเธอแก้ตัว ในหัวเธอห่วงแสงจันทร์คนเดียว เธอกลัวว่าความโกรธแค้นภายในจิตใจรุจน์ดนัย อาจไปลักพาตัวแสงจันทร์มาทำร้าย มัณฑิตาไม่ยอมให้ใครทำร้ายแสงจันทร์ทั้งนั้น เธอยอมรับโทษทัณฑ์แต่เพียงผู้เดียว รวมถึงการแต่งงานกับชายที่ไม่ได้รักด้วย
“ยิ่งเธอไม่อยากอยู่กับฉัน ฉันก็จะกักขังเธอไว้ที่นี่ไปจนวันตาย”
รุจน์ดนัยเสียงเหี้ยมมาก กระชากแขนเธอเข้าหาตัวเขาอย่างไร้ความทะนุถนอม
“ไม่” มัณฑิตาตะโกนใส่หน้าคนน่ากลัว ทั้งที่ในใจหวาดหวั่นมาก สะบัดแขนเพื่อให้หลุดพ้นจากมือหนาหลายครั้ง ทว่าแขนข้างนั้นก็ยังถูกมือใหญ่จับไว้เช่นเดิม “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันจะกลับบ้าน คุณปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้าน...ฮือ”